ΕΛΛΑΔΑ, ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΣΤΗ!!

Η αφορμή για να γράψω το παρακάτω κείμενο, πάρθηκε από το κεντρικό μεσημεριανό δελτίο ειδήσεων του ΕΤ3. Στον τομέα των αθλητικών υπήρχε η επικεφαλίδα "ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΓΙΑ ΞΕΚΟΥΡΑΣΗ ΣΕ ΠΑΟΚ, ΑΡΗ, ΗΡΑΚΛΗ ΛΟΓΩ ΕΘΝΙΚΗΣ". Και αναρωτιέμαι τώρα εγώ: Εντάξει, ο ΠΑΟΚ έχει ανάγκη από ξεκούραση λόγω των πολλών και συνεχόμενων αγώνων, άντε κι ο Άρης λόγω του uefa. Ο Ηρακλής από τι έχει ανάγκη την ξεκούραση, απ' την ίδια την ξεκούραση;

Το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι μια απέραντη "παιδική χαρά". Το Πρωτάθλημα μας έχει μόνο 30 αγωνιστικές, εν αντιθέσει με ένα ξένο, που έχει 38. Επίσης, ομάδες όπως ο Ηρακλής κι ο κάθε Ηρακλής, παίζουν όλο κι όλο 1-2 μεσοβδόμαδα παιχνίδια όλη τη χρονιά, δηλαδή μόνο τα παιχνίδια κυπέλλου με τίποτα "λοιμά", μέχρι ν' αποκλειστούνε. Αρα ένας μέσος ποδοσφαιριστής στην Ελλάδα, ο οποίος θα πάθει ας υποθέσουμε μια θλασούλα και θα δεχτεί και 7 κίτρινες, θα τελειώσει το Πρωτάθλημα με μόλις 25 αγώνες στα πόδια του. Δηλαδή τι να πει ένας ποδοσφαιριστής στην Αγγλία ο οποίος έχει 38 αγώνες στο πρωτάθλημα, Κύπελλο Αγγλίας, League Cup Aγγλίας, Ευρώπη, αλλά και υποχρεώσεις με την εθνική του ομάδα; Για παράδειγμα, πέρσι οι παίχτες της Μπαρτσελόνα, της Ίντερ και της Μάντσεστερ έπαιξαν, μαζί με το Μουντιάλ, 60-70 αγώνες όλη τη σεζόν...

Βέβαια, εντελώς διαφορετικοί είναι κι οι ρυθμοί. Άλλο είναι να παίζεις στο Αγγλικό, το Ιταλικό ή το Ισπανικό Πρωτάθλημα κι άλλο στο Ελληνικό. Η προετοιμασία που κάνουν οι ελληνικές ομάδες είναι για γέλια, οι μεσοβδόμαδες προπονήσεις θυμίζουν "παιδική χαρά", ενώ κι η καταπόνηση στα ματς του Σαββατοκύριακου είναι ελάχιστη. Αυτά ασφαλώς δεν τα λέω εγώ, αλλά οι ίδιοι οι ποδοσφαιριστές που έχουν περάσει κατά καιρούς απ' το Πρωτάθλημά μας. Ακόμη κι οι μετακινήσεις είναι ελάχιστες (θυμηθείτε εδικά πριν από λίγα χρόνια, οι ομάδες της Αθήνας ταξιδεύαν όλο κι όλο 5!! φορές μακριά απ' το Λεκανοπέδιο)...

Το ελληνικό Πρωτάθλημα συνεπώς είναι ο Παράδεισος για έναν ξένο ποδοσφαιριστή. Έρχεται, "κοροιδεύει", πουλάει "οπαδηλίκι" στους φιλάθλους της ομάδας του, παίρνει τα λεφτουλάκια του, και φεύγει σαν κύριος. Έρχεται ο κάθε Γκοβού, Νίνης, Ντιόγκο, Κόκε, Νέτο, Γιάκομπ, Μουσλίμοβιτς, οι οποίοι δεν έχουν αφήσει μπαρ για μπαρ, μπουζούκι για μπουζούκι, καζίνο για καζίνο. Η εξωγηπεδική ζωή όλων αυτών είναι άθλια. Και ξέρετε ποιοι φταίνε για όλα αυτά; Οι ομάδες κι οι οπαδοί. Οι ομάδες γιατί έχουν πολύ χαλαρό εσωτερικό κανονισμό, τιμωρούν τους παίχτες με μια παρατήρηση ή ένα προστιματάκι κι όλα μέλι γάλα. Οι οπαδοί επειδή όταν τους βλέπουν έξω, αντί να τους τραβήξουν ένα "μπερτάκι" ξύλο, αντ' αυτού τους ζητάνε και αυτόγραφο. Στην Ιταλία για παράδειγμα, όταν οπαδοί της Μίλαν έπιασαν τον Ροναλντίνιο σε μπαράκι 3 τα μεσάνυχτα, τον πετάξαν έξω σηκωτό, τον βάλαν σε ταξί και τον πήγαν σπίτι του...

Τέλος, όταν οι προπονητές τους λένε καμιά αλήθεια μπας και τους αφυπνήσουν, αυτοί διαμαρτύρονται κιόλας. Απαιτούν να τους συμπεριφέρονται "με το νι και με το σίγμα", ενώ αυτοί είναι ασυνεπείς απέναντι στις υποχρεώσεις τους. Θυμηθείτε π.χ. τι είχε γίνει στον ΠΑΟΚ όταν ο Σάντος είχε αποκαλέσει τους παίχτες του σαρδέλες μόνο και μόνο για να τους ξυπνήσει. Δείτε στο παρακάτω μικρό βιντεο, πως ένας τεράστιος προπονητής τα χώνει στους παίχτες του για να θίξει τον εγωισμό τους (στη συνέντευξη τύπου παρακαλώ). Οι παίχτες του ούτε διαμαρτυρήθηκαν ούτε τίποτα, αφού ξέραν ότι ο προπονητής τους είχε απόλυτο δίκιο...
www.youtube.com/watch?v=Bqp64q7kHmw

ΥΓ: Τι έγινε άραγε στο χτεσινό παιχνίδι Ηλιούπολη-Λεβαδειακός; Ο κόσμος της β' εθνικής είναι τόσο αγγελικά πλασμένος, όσο και το κέντρο του Σικάγο τη δεκαετία το '30...