ΓΡΑΜΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

Φτώχεια . Πείνα . Παρακμή . Μπήκε το νέο έτος . Πλέον έχουμε κλείσει 2030 χρόνια μετά την γέννηση του Χριστού . Αχ ποσό θα ήθελα να ήμουν και εγώ ένας από εκείνους τους τυχερούς εκείνα τα χρόνια . Η μνήμη μου ωστόσο δεν με βοηθάει καθόλου στο να πω ότι είμαι άτυχος . Είχα περάσει τα 20 πρώτα χρόνια της ζωής μου υπέροχα . Αλλά μετά . Ακόμα θυμάμαι εκείνο το υπέροχο"Λεφτά υπάρχουν" του προηγούμενου πρωθυπουργού . Μας κυβέρνησε 17 ολόκληρα χρόνια . Το παγκόσμιο κατεστημένο τον ήθελε εκεί , να μας φοβίζει , να μας εκμεταλλευτεί , να φτάσει σε σημείο η χώρα μου που κάποτε την λέγαμε Ελλάδα ,να αποκαλείτε στα κανάλια του εξωτερικού "το προτεκτοράτο του κέρδους μας" . Ωστόσο δεν είμαι σίγουρος για αυτό . Η Τηλεόραση μου πωλήθηκε το 2023 για μισό κιλό ψωμί . Ακόμα θυμάμαι πως καθόμουν και έβλεπα εκεί τις αγαπημένες μου εκπομπές . Θυμάμαι ακόμα πως ήμουν ένας από αυτούς που ήθελε να αλλάξει τον κόσμο . Πως έγραφα σε σελίδες στο internet , πως προσπαθούσα να πείσω τους πάντες γύρω μου να αλλάξουν . Όχι όμως , ήταν σίγουροι πως δεν τους έλεγαν ψέματα , τους είχαν πει αρκετά ψέματα , είχε έρθει καιρός για αλήθεια . Μια αλήθεια που μόνοι μας δημιουργήσαμε και είχαμε την αυταπάτη πως είναι αληθινή . Ήρθαν θυμάμαι οι αλήθειες και τότε ... Χάος . Η μοναδικές αλήθειες που λέγονταν ήταν αυτές που ξεσήκωναν τον λαό . Που μας κάναν να βγούμε από τα σπίτια μας από αγανάκτηση . Τα ΜΑΤ είχαν δουλειά για μέρες , μέχρι που όλα σταμάτησαν μια νηνεμία που νόμιζα πως είναι η ησυχία πριν την μεγάλη καταιγίδα . Όμως όχι . Όλοι πλέον κλείστηκαν στα σπίτια τους . Είχαμε αποτύχει . Το ΝΑΤΟ και τα κράτοι τις Ε.Ε ήθελαν την κυβέρνηση μας . Ήταν απλά τα πιόνια τους . Όταν οι ΜΑΤΑΤΖΙΔΕΣ στάθηκαν στο πλευρό μας ήταν πλέον αργά . Δεν ήταν πλέον πόλεμος αδερφός εναντίον αδερφού , οι μεγάλες δυνάμεις είχαν έρθει με "αυτούς" . Με αυτούς που τους συνέφερε . Μακάρι να έπαιρναν το μέρος μας όπως τότε στην Λιβύη , θυμάμαι ακόμα πολλά . Πως στο τέλος του 2012 παρακαλούσαμε οι προφητείες τον MAYAS να είναι αληθινές . Αλλά τίποτα , τζίφος . Τότε ξαναπροσπαθήσαμε να ξεσηκωθούμε αλλά μάταια. Πάλι οι ίδιοι που μας "αγαπούσαν" πάνω από το κεφάλι μας να μην μας αφήσουν να πάρουμε ανάσα . Έπρεπε να μας χρεώσουν και άλλο για να πάρουν και άλλα λεφτά πίσω . Τότε θυμήθηκα το 1940 πως ο κατακτητής άρχισε να χρωστά στον ηττημένο . Όμως όχι . Οι κανόνες άλλαξαν τα πάντα γύρω μου άλλαξαν . Ακόμη και ο καιρός φαίνεται πιο μουντός . Όχι όμως για τους άλλους απλά για εμάς . Στα θολά μας μάτια το φως της ημέρας έχει να φανεί πολλά χρόνια . Τα ορυχεία είναι βαθιά και πρέπει να βρούμε όλα τα πολύτιμα στοιχεία της χώρας για να ξεχρεώσουμε . Ελπίζω ωστόσο ότι τότε δεν θα γίνουν τα ίδια λάθη . Λάθη μοιραία . Θέλω να γράψω και άλλα πολλά αλλά τελειώνει η μελανή , και τα μάτια μου . Τα πονεμένα μου μάτια ... κλείνουν .