Οι εφημερίδες υπηρετούν την ενημέρωση...

Επανειλημμένα έχω υποστηρίξει πως, άσχετα με την εντύπωση που δυστυχώς έχει επικρατήσει τα τελευταία χρόνια, η ενημέρωση είναι μια διαδικασία η οποία υπηρετείται αποκλειστικά και μόνο από τις εφημερίδες και πως τα ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης δεν είναι αντικειμενικά σε θέση, αλλά και δεν ενδιαφέρονται να ανταποκριθούν σ' αυτόν τον ρόλο. Και αδιαμφισβήτητη απόδειξη αποτελεί ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίστηκαν οι αποφάσεις της πρόσφατης διάσκεψης κορυφής των Βρυξελλών για το ελληνικό χρέος.

Δεν νομίζω να υπάρχει πολίτης, ο οποίος θεωρεί πως η ενημέρωση δεν αποτελεί μόνο δικαίωμα αλλά και υποχρέωσή του, που να πιστεύει ότι η κάλυψη του συγκεκριμένου θέματος από την τηλεόραση και το ραδιόφωνο του επέτρεψε να γνωρίζει με ακρίβεια και σε βάθος ποια είναι τα θετικά και τα αρνητικά μιας σειράς αποφάσεων οι οποίες θα επηρεάσουν για χρόνια τη ζωή του. Οπως πάγια συμβαίνει, τα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων αρκέστηκαν στην απλή παράθεση των αποφάσεων και σε ένα ή δύο ατεκμηρίωτα, επιδοκιμαστικά ή αφοριστικά, σχόλια συνεργατών τους. Ουσιαστικά η τηλεοπτική ενημέρωση αφέθηκε στο έλεος της κομματικής προπαγάνδας, κυβερνητικής ή αντιπολιτευτικής.

Πρώτο απαράδεκτο ενημερωτικά φαινόμενο η δημοσιογραφική κάλυψη του γεγονότος από τους λεγόμενους "πολιτικούς ρεπόρτερ" των καναλιών, που ουσιαστικά λειτουργούν ως απλοί μεταφορείς της προπαγάνδας του πολιτικού χώρου τον οποίο καλύπτουν. Και δεύτερο απαράδεκτο φαινόμενο οι καθιερωμένες αντιπαραθέσεις κομματικών εκπροσώπων, για τους οποίους ο μέσος τηλεθεατής γνωρίζει τι θα πει ο καθένας τους πριν ακόμη ανοίξει το στόμα του, και καταλήγουν με τη γελοία πλέον πρακτική να μιλάνε όλοι ταυτόχρονα και να μην καταλαβαίνεις τι λένε.

Εκείνο που σε τέτοιες περιπτώσεις χρειαζόταν ήταν ο ήρεμος και σοβαρός διάλογος εκπροσώπων του τραπεζικού και του ακαδημαϊκού χώρου, οι οποίοι αν μη τι άλλο διατυπώνουν, στην πλειονότητά τους, απόψεις οι οποίες δεν υπηρετούν πολιτικές σκοπιμότητες και κομματικές υστεροβουλίες. Μια σχετική προσπάθεια έγινε από την κρατική τηλεόραση, αλλά δεν είχε συνέχεια. Η ιδιωτική δεν μπήκε καν στον κόπο μιας τέτοιας προσέγγισης της επικαιρότητας. Κι όσο για τα περίφημα blogs, αυτά παρέμειναν για μία ακόμη φορά βυθισμένα στις ψευδαισθήσεις τους ότι η επιλεκτική αναδημοσίευση αποσπασμάτων από ρεπορτάζ εφημερίδων και οι αφοριστικοί σχολιασμοί προσώπων και γεγονότων είναι δημοσιογραφία.

Άρθρο του κ. Ερρίκου Μπαρτζινόπουλου στο ethnos.gr

Ναι, οι άγιες οι εφημερίδες και τα κακά τα blogs. Στο μόνο σημείο που συμφωνώ είναι στο κομμάτι για την τηλεόραση, αλλά είναι χιλιοειπωμένο και κυρίως από το Μέσο το οποίο επικρίνει, δηλαδή τα blogs...

Ας μη μιλήσω και για τις αθλητικές εφημερίδες. Εκείνες κι αν είναι άκρως αντικειμενικές...

Τέλος να πω και ότι ο ηλεκτρονικός τύπος είναι η συνέχεια των εφημερίδων, ένα μέσο ενημέρωσης που σίγουρα σε λίγα χρόνια δεν θα υπάρχει καν...