Ευχαριστώ αντίο και ένα δάκρυ ...

Το παρών άρθρο μιλάει μόνο για τα συναισθήματα που νοιώθει ο κάθε οπαδός για την ομάδα του και δεν αναλύει τίποτα από τακτική ... Αυτό για κάποιους από εσάς που κατακρίνεται τα άρθρα μου μέσω τρίτων χωρίς καν να ξέρετε τι διαβάζετε ... Εγώ θα τα πω σαν Παναθηναϊκός νομίζω όμως και οπαδοί άλλων ομάδων μοιράζονται τα ίδια πράματα για την ομάδα τους ...



Τρεις μέρες πάνε και ακόμα δεν έχω χωνέψει την ήττα , μια ήττα που δεν την περίμενα μια ήττα που μου έφερε ξανά συναίσθημα ...
Μια ήττα που ούτε εγώ ούτε κανείς άλλος από την οικογένεια του Π.Α.Ο μας θα ήθελε να ξαναβιώσει ... Μια ήττα που μπορώ να πω πως ξανάδωσε πείσμα και δάκρυα καρδίας . Κάτι που έχω να βιώσω πολλά χρόνια . Αν το καλοκαίρι μου έλεγαν πως θα γράψω  αυτό το άρθρο στης 14/3/2012 θα έλεγα πως είναι τρελοί και ανισόρροποι οι συνομιλητές μου . Ποιος περίμενε πως ο μικρός ΦΕΤΟΣ Παναθηναϊκός μου θα έφτανε τόσο κοντά στο όνειρο . Δείξτε μου έναν ακόμη και από τους πιο φανατικούς που θα το πίστευε μετά τα παιχνίδια με Οντένσε και Μακάμπι και εγώ πραγματικά θα του πω μπράβο και συγχαρητήρια ... Δεν πίστεψα μέχρι τα μέσα της πρώτης σεζόν πως η ομάδα μου θα κυνηγήσει το πρωτάθλημα μέχρι αυτό το σημείο , πάντα έλεγα εδώ θα στραβώσει , εδώ θα στραβώσει όμως όχι . Ο Π.Α.Ο με έβγαζε ψεύτη . Το πρώτο χτύπημα ήρθε στο Χαριλάου . Εκεί κάπου όμως κάτι μέσα μου άλλαξε και είπα ναι λοιπόν θα το πάρω , και δεν το είπα μετά το σερί νικών αλλά μετά από μία ήττα . Μετά από εκείνη την ήττα κατάλαβα πόσο μεγάλος ήμουν ακόμη και στα πεθαμένα μου χρόνια του πολυμετοχικού (για όσους με γνωρίζουν από κοντά θυμούνται πως ήμουν απέναντι από τον Πολυμετοχικό Π.Α.Ο από την αρχή) .Αυτό το κατάλαβα από το πόσο με πείραξε , αυτό ήταν καλό . Μου έδειξε πως ακόμη και αν είμαι νεκρός έχω απαιτήσεις . Απαιτήσεις που είναι φυσιολογικές αν αναλογιστώ την Ιστορία μου .


Τα ματς κυλούσαν γρήγορα και οι τρομακτικά καλές εμφανίσεις μου άλλαξαν. Άλλαξαν αλλά έπαιρνα τα αποτελέσματα . Αυτό μου ήταν αρκετό . Μου ήταν αρκετό για να ξανά δοξαστώ . Να φτάσουν οι παίκτες μου στο Πάνθεον της Παναθηναϊκής οικογένειας . Δεν ήθελα το πρωτάθλημα μόνο για να πάω στη Ομόνοια και να το πανηγυρίσω , το ήθελα για να αποδείξω στην Ελλάδα ολόκληρη πως μπορώ με την θέληση και το πάθος να χτυπήσω τα αδερφάτα , τις κλίκες , τους κόρακες και τους Μπέους . Το ήθελα γιατί έπρεπε να το πάρω για να δείξω πως ο μικρός ΦΕΤΟΣ Π.Α.Ο είναι αρκετά μεγάλος . Αρκετά μεγάλος ώστε να ξαναρίξει στο καναβάτσο ομάδες που είχε γονατίσει στο παρελθόν . Και μου έρχονται κάποιες από αυτές Γιουβέντους ,Σάλκε ,Αμβούργο ,Μπενφίκα ,Μαντσέστερ ,Τότεναμ ,Έβερτον ,Σουόνσι ομάδες που γονάτισαν στο μεγαλείο μου . Που έβλεπαν ομάδες άλλοτε των άγνωστων (Βλ.Καραγκούνης - Φύσσας κτλπ) και άλλοτε των Χωριατόπαιδων και τον ξεγραμμένων για αυτούς (βλ. Σόουζα , Καλιτζάκης , Μπορέλλι κτλπ) . 


Το ένοιωσα το πίστεψα και δάκρυσα τώρα που το έχασα .Ένα δάκρυ πόνου και μίσους . Μίσος στους λεφτάδες που δίνουν εντολές και πόνου για την Ιδέα μου . Μετά από αυτό το δάκρυ όμως κατάλαβα πολλά . Πράματα τα οποία δεν είχα δει πιο πριν και δεν μπορώ να τα εξηγήσω με λόγια οι εικόνες . 


Ένα είναι το σίγουρο το Ο.Α.Κ.Α θα έχει μια άδεια θέση στην 8 ...