Δύο λόγια για τους δημοσιογράφους

1. Διαβάζω δεξιά κι αριστερά ότι χτες για την ήττα του Παναθηναικού στο μπάσκετ έπαιξαν ρόλο και τα κοράκια. Κανένα κοράκι δε σου φταίει όταν χάνεις για 15 πόντους, όταν με τα βίας βάζεις 55 πόντους στην έδρα σου κι όταν σε κάποια φάση του αγώνα έχεις 1/259 τρίποντα. Κι αν θες να στο πω και με ποσοστά, το κοράκι χτες έπαιξε 60-40 έδρα. Άντε γιατί αυτό το Χατζηγεωργικό συνάφι μας τα 'χει πρήξει με τις υποτίθεμενες σφαγές των ελληνικών ομάδων στην Ευρώπη. Κερδίζεις, το πήρε η εξάστερη φανέλα, χάνεις, φταει το στραγάλι. Ε δε γίνεται δουλειά έτσι...


2. Στα προηγούμενα 2 παιχνίδια άπαντες απωθέωναν τον Διαμαντίδη. "Μόνο έσυ Μήτσο" κτλπ. Και καλά κάναν. Ο τεράστιος μπασκετμπολίστας Δημήτρης Διαμαντίδης έβαλε 2 καθοριστικά τρίποντα στο τέλος κι έγινε ήρωας. Βούτυρο στο ψωμί των δημοσιογράφων. Ολα καλά μέχρι εδώ. Εγώ όμως σαν Baron Samedi απαιτώ, αν λέμε ότι υπάρχει αντικειμενική δημοσιογραφία, να βγούνε σήμερα και να τον ξεσκίσουν στην κριτική. Χτες δεν έκανε τίποτα απολύτως επιθετικά, τα τρίποντά του βρίσκαν με το ζόρι τη στεφάνη, έκανε κανά 2-3 τραγικά-αβίαστα λάθη για την κλάση του κι εγώ τον θεωρώ κύριο υπαίτιο για την χτεσινή ήττα του Παναθηναικού. Και μη μου πει κανείς τέτοιοι παίχτες πρέπει να έχουν άσυλο. Πάρτε για παράδειγμα τον Αγγλο: Μετά από μια κακή εμφάνιση εκεί οι δημοσιογράφοι σε ξεπατώνουν, δε πα να λέγεσαι Γκιγκς, Σίρερ, Τζέραρντ, Σερ Άλεξ, δεν έπαιξες καλά, θα σε πεθάνω με το μελάνι μου. Εδώ είμαστε μόνο για να γλείφουμε τα πρόβατα τους αναγνώστες μας...