Δευτέρα απόγευμα λέω είναι, ας κάτσω κι εγώ μπροστά στον τηλεοπτικό δέκτη προτού ξεκινήσω να γράφω για την κορυφαία ομάδα στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού, για να απολαύσω την γιορτή του ΠΣΑΤ. Γράφει ο Άρης Λαούδης.
Nα δω τους κορυφαίους του 2011, να θυμηθώ μερικά από τα γεγονότα που σημάδεψαν τη χρονιά που έφυγε, θέτοντας παράλληλα τον προβληματισμό που θέτω κάθε χρόνο τέτοια ημέρα στον εαυτό μου «ρε, μήπως είναι λάθος που δεν συμμετέχεις στη ψηφοφορία;»…
Όταν είδα τον Διαμαντίδη να κατατάσσεται δεύτερος πίσω από τον Γιαννιώτη, να πω την αλήθεια δεν παραξενεύτηκα… Ισα – ίσα που το βρήκα φυσιολογικό, όταν το παιδί έχει κολυμπήσει καμιά… 20αριά θάλασσες, έχει δώσει κι έχει κερδίσει μάχες με τα κύματα, ανήκει στην κατηγορία των ατομικών αθλημάτων, άρα έχει μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας κι επομένως τη ψηφοφορία θα μπορούσα να τη χαρακτηρίσω φυσιολογική…
Όταν είδα τον Ομπράντοβιτς να μην συμπεριλαμβάνεται στην τριάδα των κορυφαίων προπονητών της Ελλάδας, τότε ήταν η ώρα που κατάλαβα πως η απόφασή μου να μην συμμετάσχω (και) σ’ αυτή τη ψηφοφορία ήταν πέρα για πέρα σωστή… Και μην αρχίσουμε πως «από την στιγμή που δεν ψηφίζεις, δεν έχεις ευκαιρία να εκλέξεις και να επιλέξεις», για τον απλούστατο λόγο πως σ’ αυτή την διαδικασία που τελικά εξελίσσεται σε φαρσοκωμωδία όσο περνάνε τα χρόνια δεν ψηφίζουν οι αθλητικοί συντάκτες για τον ίδιο στόχο…
Μπορεί η διαδικασία να λέγεται «Κορυφαίοι της χρονιάς», μόνο που το σινάφι μας έχει αναγάγει τους «κορυφαίους της χρονιάς», στους «κορυφαίους του αθλήματος που ο καθένας μας υπηρετεί»… Άλλος γιατί γουστάρει το ποδόσφαιρο, άλλος γιατί γουστάρει το μπάσκετ, άλλος για τον στίβο, άλλος για το… τάβλι, πάντως, ελάχιστοι είναι αυτοί που πλέον ψηφίζουν με κριτήριο τους πραγματικά καλύτερους της χρονιάς κι όχι τους καλύτερους του αθλήματός τους ή τέλος πάντων του σπορ που συμπαθούν και δεν είναι ανταγωνιστικό στο δικό τους…
Ομολογώ πως δεν μπορούσα να φανταστώ πως ο άνθρωπος που έχει σηκώσει πέντε ευρωπαϊκά, που μέσα στο 2011 οδήγησε τον Παναθηναϊκό σε μία από τις μεγαλύτερες ανατροπές στην ιστορία των ομαδικών αθλημάτων, δεν θα βραβευόταν από τους αθλητικούς συντάκτες, οι οποίοι με την σειρά τους επέλεξαν τελικά τον κατά τα άλλα συμπαθή, κύριο και αξιοπρεπέστατο Φερνάντο Σάντος που επιλέχθηκε από τους αθλητικούς (ποδοσφαιρικούς θα έλεγα εγώ…) συντάκτες για την απλή πρόκριση της Ελλάδας στο Euro.
Ο παραλογισμός της διαδικασίας φαίνεται από τον τρόπο που ψήφισαν οι ίδιοι άνθρωποι για το βραβείο της «κορυφαίας ομάδας του 2011». Σ’ αυτή την κατηγορία η εθνική ποδοσφαίρου αναδείχτηκε τρίτη με 500 και πλέον ψήφους λιγότερους από τον δεύτερο Παναθηναϊκό, ωστόσο ο προπονητής της εθνικής αναδείχτηκε κορυφαίος για κάτι που οι αθλητικοί συντάκτες αξιολόγησαν ως τρίτο μεγαλύτερο γεγονός σε ομαδικό επίπεδο!!!
Κι αφού είδα όλα αυτά και διαπίστωσα ότι ο Παναθηναϊκός του 2011 με ευρωπαϊκό και πρωτάθλημα Ελλάδας για 12 φορά τα τελευταία 13 χρόνια, δεν είχε βραβευτεί σε καμία κατηγορία, είπα να δω και τα υπόλοιπα βραβεία… Η υπομονή μου εξαντλήθηκε λίγα δευτερόλεπτα αργότερα, όταν είδα τον Γιάννη Ιωαννίδη να καλείται για να παραδώσει το βραβείο ήθους (!) στον Βασίλη Τοροσίδη!
Ναι, καλά διαβάσατε, ο «Ξανθός» που την δεκαετία του ’90 παρέδιδε… δωρεάν μαθήματα ήθους στο ελληνικό μπάσκετ κι όχι μόνο, βράβευσε για «fair play» τον Τοροσίδη που ένα χρόνο νωρίτερα κυνηγούσε και τον κυνηγούσαν στο Καραϊσκάκη οι παίκτες του Παναθηναϊκού στο «ντέρμπι της ντροπής»!
Και το πρόβλημα δεν είναι οπαδικό, τα ίδια θα έλεγα αν για παράδειγμα βραβευόταν για το ήθος του ο Λέτο, ο οποίος είχε συμμετάσχει στο… κυνηγητό, αλλά δεν είναι δυνατόν να δίνεται βραβείο «fair play» , επειδή πριν από την έναρξη του τελευταίου «αιώνιου» ντέρμπι ασπάστηκε τον 17χρονο Καπίνο, όταν μάλιστα ο ίδιος έχει δώσει δικαιώματα στο παρελθόν… Μετά και απ’ αυτό η τηλεόραση έκλεισε, το ερώτημα απαντήθηκε και μια νέα απορία γεννήθηκε… «Είναι δυνατόν, μετά απ’ όλα αυτά, να απαιτούμε να μας παίρνουν σοβαρά υπόψη τους;».
Πηγή: prasinanea.gr
Συγκινητικό, ψιλοδάκρυσα...
ΑπάντησηΔιαγραφή