Δεν είναι σπάνιο μετά π.χ από ένα σκληρό φάουλ ή μια απόφαση του διαιτητή να ακολουθήσουν μια σειρά αντιδράσεων. Οι παίχτες να δέρνονται με τους αντιπάλους.
Οι παίχτες να δέρνουν το διαιτητή. Οι διαιτητές να δέρνονται μεταξύ τους. Ο πάγκος της μιας ομάδας βρίζοντας να επιτίθεται στον αντίπαλο πάγκο. Στην εξέδρα οι μισοί
θεατές να ξυλοκοπούνται με τους άλλους μισούς. Το ξύλο μεταφέρεται έξω από το γήπεδο στους γύρω δρόμους με τον καθιερωμένο πλέον πετροπόλεμο με τους αστυνομικούς. Και τελειώνει στα καφενεία μεταξύ αυτών που έβλεπαν το παιχνίδι από την τηλεόραση.
Για ποιό λόγο όμως λειτουργούμε βίαια και γιατί εκδηλώνεται αυτή η συμπεριφορά μας συνήθως στα γήπεδα;
Γιατί για παράδειγμα όταν μας έρχεται το εκαθαριστικό της εφορίας δεν πάμε να πιάσουμε τον έφορο και να τον σπάσουμε στο ξύλο άλλα πάμε με σχεδόν υποτακτικό τρόπο και όταν είμαστε στο γήπεδο και διαφωνούμε με την απόφαση του διαιτητή δεν διστάζουμε να αρπάξουμε ένα καδρόνι και να τον κυνηγήσουμε. Και μπορεί να είναι και ο ίδιος ο έφορος!!!
Είναι γεγονός ότι ο αθλητισμός σαν σωματική δραστηριότητα και σαν θέαμα προσελκύει μεγάλες μάζες ανθρώπων (κυρίως το ποδόσφαιρο). Όμως στα επεισόδια που γίνονται μέσα κι έξω από το γήπεδο δεν συμμετέχουν όλοι σε αυτά αλλά ένα μέρος μόνο.
Ποιοί είναι αυτοί και γιατί συμπεριφέρονται έτσι;
Ένα μεγάλο πρόβλημα της σύγχρονης κοινωνίας είναι οι ψυχικές ασθένειες. Κατά έναν πολύ συγκρατημένο υπολογισμό, σύμφωνα με τους ειδικούς, το 15% του συνολικού πληθυσμού έχει ανάγκη ψυχιατρικής παρακολούθησης.
Ένας γιατρός σε κάποιο σεμινάριο αθλητικής ψυχολογίας είχε πει:
¨Τα γήπεδα είναι οι μεγαλύτεροι χώροι συγκέντρωσης ψυχασθενών. Ξέρετε πόσοι παλαβιάρηδες μαζεύονται σε κάθε αγώνα σε αυτά;¨
Φανταστείτε να κάθονται και μαζί στην εξέδρα όλοι αυτοί.
Η φτώχεια, με την έννοια της δυσκολίας απόκτησης κάποιων βασικών καταναλωτικών αγαθών δημιουργεί αισθήματα ανισότητας και κατωτερότητας.
Αν σε αυτούς προσθέσουμε τους χρήστες ναρκωτικών, αυτούς που ζουν στο περιθώριο και αυτούς που έχουν χάσει τις ηθικές τους αξίες (κλέφτες, απατεώνες κ.ά.) έχουμε ένα μεγάλο ρεζερβουάρ ανθρώπων.
Από αυτούς τώρα αντλούνται εκείνα τα άτομα που προβαίνουν σε βίαιες και επιθετικές ενέργειες γιατί οι κοινωνικές συνθήκες τους γεμίζουν με άγχος, φόβο, απελπισία, απόγνωση, επιθετικότητα που τους φορτίζουν με επιθετικά συναισθήματα, τα οποία περιμένουν την ευκαιρία να έρθουν στην επιφάνεια και να εκφράσουν με βίαιες ενέργειες εκεί όπου μπορούν και όπου τους δίνεται η ευκαιρία, γιατί είναι απογοητευμένοι και θέλουν να εκδικηθούν την κοινωνία στην οποία ζουν και την οποία θεωρούν σαν το κύριο φταίχτη για την προσωπική τους κατάντια ή ταλαιπωρία.
Ο βασικότερος παράγοντας της δημιουργίας των βιαιοτήτων μέσα στο γήπεδο είναι οπωσδήποτε η δομή του αθλήματος. Σε αθλήματα όπου η νίκη στηρίζεται στο βαθμό δεξιότητας όπως π.χ στην ενόργανη και ρυθμική, στις καταδύσεις, στο σκι ή στα αθλήματα που οι αθλητές αγωνίζονται ο ένας μακριά του άλλου π.χ. στην κολύμβηση, στο τένις, στους δρόμους, στις ρίψεις η δημιουργία επιθετικής συμπεριφοράς είναι ανύπαρκτη ή ελάχιστη.
Αντίθετα αθλήματα που στηρίζονται στο δυναμισμό και οι αθλητές έρχονται σε άμεση σωματική επαφή τότε η παραγωγή βίας είναι αναπόφευκτη π.χ. αμερικάνικο φουτμπόλ, ποδόσφαιρο, ράγκμπι κ.ά. Εδώ πρέπει να πούμε ότι οι κανονισμοί κάθε αθλήματος παίζουν καθοριστικό ρόλο για την αποφυγή βιαιοτήτων.
Ο προπονητής ασκεί μεγάλη επιρροή στον αγωνιστικό τρόπο της ομάδας του. Υπήρχαν προπονητές (δυστυχώς ακόμη υπάρχουν) οι οποίοι έλεγαν στους παίχτες τους <<ή η μπάλα ή ο παίχτης θα περάσουν. Και οι δυο ποτέ>>.
Αποτέλεσμα: μετά από κάθε παιχνίδι ο γιατρός του αγώνα να έχει τρέξει πιο πολύ από τους παίχτες.
Ένας άλλος πάρα πολύ σοβαρός λόγος για την επιθετική συμπεριφορά αθλητών και θεατών είναι τα ΜΜΕ. <<Πόλεμος στη Τούμπα>>. <<Κόλαση το Καραισκάκη>>. Με τέτοια και άλλα χειρότερα πρωτοσέλιδα είναι δυνατόν διαβάζοντας τα ο κάφρος οπαδός να περιμένει τους αντιπάλους του με λουλούδια;
Όμως ο αθλητισμός (βασικά ο ανταγωνισμός) πέρα από ψυχαγωγία και θωράκιση της υγείας, που αυτό μόνο θα έπρεπε να είναι, έχει καταντήσει μέσο πολιτικοποίησης και εμπορευματοποίησης.
Τα χρήματα που διακινούνται στον αθλητισμό είναι τεράστια. Ένας μέτριος ποδοσφαιριστής αμείβεται πολύ περισσότερο ακόμη και από τον πρωθυπουργό.
Οι παράγοντες που έχουν επενδύσει πολλά χρήματα στα σωματεία απαιτούν κέρδη.
Έτσι έρχεται η πίεση σε παίχτες, προπονητές με αποτέλεσμα την υπέρ προπόνηση, τα αναβολικά και άλλα αθέμιτα μέσα.
Εξάλλου οι ίδιοι οι παράγοντες καλλιεργούν στις τάξεις των ομάδων τους θερμοκέφαλους οπαδούς γιατί με αυτό τον τρόπο ασκούν ψυχολογική ή άλλη πίεση στους διαιτητές και αντιπάλους για να αποκομίσουν θετικά αποτελέσματα.
Οι λύσεις και οι προτάσεις για την αντιμετώπιση του προβλήματος της βίας στα γήπεδα είναι πάρα πολλές και αρκετές μπορούν να είναι άμεσα εφαρμόσιμες.
Στο κάτω-κάτω η αποφυγή της βίας στα γήπεδα κάνει και καλό στην … υγεία μας.
θεατές να ξυλοκοπούνται με τους άλλους μισούς. Το ξύλο μεταφέρεται έξω από το γήπεδο στους γύρω δρόμους με τον καθιερωμένο πλέον πετροπόλεμο με τους αστυνομικούς. Και τελειώνει στα καφενεία μεταξύ αυτών που έβλεπαν το παιχνίδι από την τηλεόραση.
Για ποιό λόγο όμως λειτουργούμε βίαια και γιατί εκδηλώνεται αυτή η συμπεριφορά μας συνήθως στα γήπεδα;
Γιατί για παράδειγμα όταν μας έρχεται το εκαθαριστικό της εφορίας δεν πάμε να πιάσουμε τον έφορο και να τον σπάσουμε στο ξύλο άλλα πάμε με σχεδόν υποτακτικό τρόπο και όταν είμαστε στο γήπεδο και διαφωνούμε με την απόφαση του διαιτητή δεν διστάζουμε να αρπάξουμε ένα καδρόνι και να τον κυνηγήσουμε. Και μπορεί να είναι και ο ίδιος ο έφορος!!!
Είναι γεγονός ότι ο αθλητισμός σαν σωματική δραστηριότητα και σαν θέαμα προσελκύει μεγάλες μάζες ανθρώπων (κυρίως το ποδόσφαιρο). Όμως στα επεισόδια που γίνονται μέσα κι έξω από το γήπεδο δεν συμμετέχουν όλοι σε αυτά αλλά ένα μέρος μόνο.
Ποιοί είναι αυτοί και γιατί συμπεριφέρονται έτσι;
Ένα μεγάλο πρόβλημα της σύγχρονης κοινωνίας είναι οι ψυχικές ασθένειες. Κατά έναν πολύ συγκρατημένο υπολογισμό, σύμφωνα με τους ειδικούς, το 15% του συνολικού πληθυσμού έχει ανάγκη ψυχιατρικής παρακολούθησης.
Ένας γιατρός σε κάποιο σεμινάριο αθλητικής ψυχολογίας είχε πει:
¨Τα γήπεδα είναι οι μεγαλύτεροι χώροι συγκέντρωσης ψυχασθενών. Ξέρετε πόσοι παλαβιάρηδες μαζεύονται σε κάθε αγώνα σε αυτά;¨
Φανταστείτε να κάθονται και μαζί στην εξέδρα όλοι αυτοί.
Η φτώχεια, με την έννοια της δυσκολίας απόκτησης κάποιων βασικών καταναλωτικών αγαθών δημιουργεί αισθήματα ανισότητας και κατωτερότητας.
Αν σε αυτούς προσθέσουμε τους χρήστες ναρκωτικών, αυτούς που ζουν στο περιθώριο και αυτούς που έχουν χάσει τις ηθικές τους αξίες (κλέφτες, απατεώνες κ.ά.) έχουμε ένα μεγάλο ρεζερβουάρ ανθρώπων.
Από αυτούς τώρα αντλούνται εκείνα τα άτομα που προβαίνουν σε βίαιες και επιθετικές ενέργειες γιατί οι κοινωνικές συνθήκες τους γεμίζουν με άγχος, φόβο, απελπισία, απόγνωση, επιθετικότητα που τους φορτίζουν με επιθετικά συναισθήματα, τα οποία περιμένουν την ευκαιρία να έρθουν στην επιφάνεια και να εκφράσουν με βίαιες ενέργειες εκεί όπου μπορούν και όπου τους δίνεται η ευκαιρία, γιατί είναι απογοητευμένοι και θέλουν να εκδικηθούν την κοινωνία στην οποία ζουν και την οποία θεωρούν σαν το κύριο φταίχτη για την προσωπική τους κατάντια ή ταλαιπωρία.
Ο βασικότερος παράγοντας της δημιουργίας των βιαιοτήτων μέσα στο γήπεδο είναι οπωσδήποτε η δομή του αθλήματος. Σε αθλήματα όπου η νίκη στηρίζεται στο βαθμό δεξιότητας όπως π.χ στην ενόργανη και ρυθμική, στις καταδύσεις, στο σκι ή στα αθλήματα που οι αθλητές αγωνίζονται ο ένας μακριά του άλλου π.χ. στην κολύμβηση, στο τένις, στους δρόμους, στις ρίψεις η δημιουργία επιθετικής συμπεριφοράς είναι ανύπαρκτη ή ελάχιστη.
Αντίθετα αθλήματα που στηρίζονται στο δυναμισμό και οι αθλητές έρχονται σε άμεση σωματική επαφή τότε η παραγωγή βίας είναι αναπόφευκτη π.χ. αμερικάνικο φουτμπόλ, ποδόσφαιρο, ράγκμπι κ.ά. Εδώ πρέπει να πούμε ότι οι κανονισμοί κάθε αθλήματος παίζουν καθοριστικό ρόλο για την αποφυγή βιαιοτήτων.
Ο προπονητής ασκεί μεγάλη επιρροή στον αγωνιστικό τρόπο της ομάδας του. Υπήρχαν προπονητές (δυστυχώς ακόμη υπάρχουν) οι οποίοι έλεγαν στους παίχτες τους <<ή η μπάλα ή ο παίχτης θα περάσουν. Και οι δυο ποτέ>>.
Αποτέλεσμα: μετά από κάθε παιχνίδι ο γιατρός του αγώνα να έχει τρέξει πιο πολύ από τους παίχτες.
Ένας άλλος πάρα πολύ σοβαρός λόγος για την επιθετική συμπεριφορά αθλητών και θεατών είναι τα ΜΜΕ. <<Πόλεμος στη Τούμπα>>. <<Κόλαση το Καραισκάκη>>. Με τέτοια και άλλα χειρότερα πρωτοσέλιδα είναι δυνατόν διαβάζοντας τα ο κάφρος οπαδός να περιμένει τους αντιπάλους του με λουλούδια;
Όμως ο αθλητισμός (βασικά ο ανταγωνισμός) πέρα από ψυχαγωγία και θωράκιση της υγείας, που αυτό μόνο θα έπρεπε να είναι, έχει καταντήσει μέσο πολιτικοποίησης και εμπορευματοποίησης.
Τα χρήματα που διακινούνται στον αθλητισμό είναι τεράστια. Ένας μέτριος ποδοσφαιριστής αμείβεται πολύ περισσότερο ακόμη και από τον πρωθυπουργό.
Οι παράγοντες που έχουν επενδύσει πολλά χρήματα στα σωματεία απαιτούν κέρδη.
Έτσι έρχεται η πίεση σε παίχτες, προπονητές με αποτέλεσμα την υπέρ προπόνηση, τα αναβολικά και άλλα αθέμιτα μέσα.
Εξάλλου οι ίδιοι οι παράγοντες καλλιεργούν στις τάξεις των ομάδων τους θερμοκέφαλους οπαδούς γιατί με αυτό τον τρόπο ασκούν ψυχολογική ή άλλη πίεση στους διαιτητές και αντιπάλους για να αποκομίσουν θετικά αποτελέσματα.
Οι λύσεις και οι προτάσεις για την αντιμετώπιση του προβλήματος της βίας στα γήπεδα είναι πάρα πολλές και αρκετές μπορούν να είναι άμεσα εφαρμόσιμες.
Στο κάτω-κάτω η αποφυγή της βίας στα γήπεδα κάνει και καλό στην … υγεία μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου