Σταματήστε επιτέλους να γράφετε ΜΑΛΑΚΙΕΣ

To gazzetta.gr, αυτό το βρωμοσάιτ αποφάσισε να κάνει αφιέρωμα με τους καλύτερους ποδοσφαιριστές όλων των εποχών σε κάθε θέση (10 τον αριθμό). Δεν ξέρω πότε και για ποιο λόγο δημιουργήθηκε το παρακάτω εκτρωματικό άρθρο, πάντως σήμερα έπεσε στα χέρια μου. Το υπογράφει ο κ. Γιώργος -δεν έχω δει μπάλα στη ζωή μου -Καραμάνος. Τώρα δικές του είναι οι επιλογές, της πήρε από κάποιο ξένο αθλητικό περιοδικό, είναι της μαμάς του, δε ξέρω θα σας γελάσω. Σ' αυτόν χρεώνονται πάντως...

Ξεκινάω με μια προειδοποίηση: Όσοι έχετε υποστεί αλωπεκία, μπορείτε άνετα να διαβάσετε το παρακάτω κείμενο. Οι υπόλοιποι κάντε το μέχρι το no2. Έτσι σα συμβουλή σας το λέω...


Ορίστε το άρθρο αυτούσιο: 

Όπως κάθε Κυριακή, το gazzetta.gr παρουσιάζει τις επιλογές του για τους 10 κορυφαίους ανά θέση στο ποδόσφαιρο. Σειρά έχουν οι στόπερ, όπου οι Ιταλοί έχουν δικαιωματικά την τιμητική τους.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ
Πασαρέλα, Μπαρέζι, Μουρ, Σιρέα, Ιέρο, Μπεκενμπάουερ κτλ ανήκουν στην κατηγορία λίμπερο και θα μπουν σε άλλο αφιέρωμα. Στο ξεκίνημα αυτού του αφιερώματος ξεχωρίζουμε τις δύο θέσεις. Αυτοί ουδέποτε έπαιξαν μαν του μαν. Όσο για τον Μαλντίνι που γράφουν ορισμένοι, είχε μπει πρώτος στους αριστερούς μπακ!


Οι πιο... αδικημένοι
Ο στόπερ, αυτός δηλαδή που σταματάει. Ο... μαντουμαδόρος, που συνηθίζει να λέει και ο Νίκος Αλέφαντος. Μετά τον τερματοφύλακα είναι εκείνος που κάνει τα λιγότερα χιλιόμετρα στο γήπεδο και προφανώς και ο λιγότερο τεχνίτης. Η δουλειά του είναι άχαρη. Ενώ σχεδόν όλοι οι υπόλοιποι συμμετέχουν στην προσπάθεια για την πεμπτουσία, δηλαδή το γκολ, εκείνος τους το χαλάει.


Μπαλαδόρους δεν τους λες. Διαθέτουν όμως τεράστια ψυχικά αποθέματα. Συνήθως είναι ψηλοί (σίγουρα πάντως όχι κοντοί), ταχείς, ικανοί με το κεφάλι, δυνατοί, διαθέτουν σε αυξημένο βαθμό το χαρακτηριστικό της αυτοθυσίας και πολύ σπάνια επιτίθενται (το πολύ σε κάποια στημένη φάση). Έως και το 1990 είχαν δίπλα τους και έναν λίμπερο που έπαιζε πιο πίσω. Μια σκούπα δηλαδή, τον λεγόμενο και sweeper ή αλλιώς σέντερ μπακ, ο οποίος ήξερε περισσότερη μπάλα και ήταν πιο εγκεφαλικός. Από το Μουντιάλ της Ιταλίας όμως και έπειτα, σταδιακά επικράτησαν τα δίδυμα των στόπερ που ενίοτε γίνονταν και τρεις και έπαιζαν στην ευθεία.




10. ΧΟΣΕ ΝΑΣΑΤΣΙ
Ήταν ο κορυφαίος στη θέση του πριν από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Ίσως και ο κορυφαίος Ουρουγουανός ποδοσφαιριστής όλων των εποχών. Ο «Μεγάλος Στρατηγός», όπως τον αποκαλούσαν οι ίδιοι οι συμπαίκτες του στην Πενιαρόλ και τη Σελέστε ήταν εκείνος που έδινε πάντοτε το έναυσμα για τη νίκη. Όπως συνέβη και στον τελικό του πρώτου Μουντιάλ (1930), όταν οι Αργεντινοί προηγούνταν 2-1 στο ημίχρονο. Τότε έβγαλε έναν από τους πιο σημαντικούς λόγους στο ποδόσφαιρο και οι δικοί του γύρισαν τον αγώνα και επικράτησαν 4-2. Δυστυχώς για τον ίδιο και εκείνη τη φουρνιά, η Ουρουγουάη δεν ταξίδεψε στην Ευρώπη για τα δύο επόμενα Μουντιάλ (1934, 1938). Ειδάλλως, μάλλον και αυτά θα ήταν δικά της. Βλέπετε εκείνη ακριβώς η ομάδα κυριαρχούσε εκείνη την εποχή με δύο Χρυσά Ολυμπιακά μετάλλια (1924, 1928) και τέσσερα Κόπα Αμέρικα (1923, 1924, 1926, 1935). Ψηφίστηκε δύο φορές κορυφαίος παίκτης της Νότιας Αμερικής (1923, 1935), τεράστιο επίτευγμα για αμυντικό, πόσο μάλλον για στόπερ.



(Ο πρώτος από δεξιά με την μπάλα μπαίνει στο «Σεντενάριο» για τον τελικό του Μουντιάλ του 1930)


9. ΜΠΙΛΙ ΜΑΚ ΝΙΛ
Το 2002 ψηφίστηκε κορυφαίος ποδοσφαιριστής της Σέλτικ όλων των εποχών. Τεράστιο επίτευγμα εάν αναλογιστεί κανείς πόσοι παικταράδες πέρασαν παλαιότερα από τους Καθολικούς. Και το ακόμα σημαντικότερο ήταν πως ο τρομερά σκληροτράχηλος αυτός αμυντικός δεν ήξερε και πολλή μπάλα. Τα επιτεύγματά του είναι τεράστια. Στη Σέλτικ αγωνίστηκε σε όλη την καριέρα του (1957-75) και ως αρχηγός σήκωσε εννέα πρωταθλήματα, επτά Κύπελλα, έξι Σούπερ Καπ και κυρίως το Πρωταθλητριών του 1967. Ήταν δηλαδή ο πρώτος Βρετανός που άγγιξε αυτή την κούπα.  Γενικότερα θεωρείται ο σημαντικότερος Βρετανός στόπερ και στη Σκοτία τον αποκάλεσαν Καίσαρα. Το πλέον απίστευτο ήταν πως και στα 790 ματς που αγωνίστηκε στην καριέρα του, δεν έγινε αλλαγή ούτε για ένα λεπτό! Όταν αποσύρθηκε στα 35 του, έμπλεξε με το ράγκμπι και κατέκτησε ένα Κύπελλο και έδωσε το «παρών» σε δύο Μουντιάλ στο εν λόγω άθλημα!




8. ΚΛΑΟΥΝΤΙΟ ΤΖΕΝΤΙΛΕ
Εάν δεν είχε χάσει από το Αμβούργο το Πρωταθλητριών του 1983, θα τα είχε κατακτήσει όλα με τη Γιουβέντους, την οποία υπηρέτησε επί 11 χρόνια (1973-84). Μαζί με τους Καμπρίνι, Σιρέα, Μπρίο σχημάτισαν μια αξεπέραστη αμυντική γραμμή. Με τη Γιούβε πανηγύρισε έξι πρωταθλήματα, δύο Κύπελλα Ιταλίας, ένα Κυπελλούχων (1984) και ένα UEFA. Στο μαν του μαν ήταν αξεπέραστος, αλλά δεν τοποθετήθηκε σε υψηλότερη θέση στη λίστα εξαιτίας του αρκετά σκληρού τρόπου με τον οποίο μάρκαρε τον αντίπαλο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η αναμέτρηση της Ιταλίας με την Αργεντινή στη β' φάση των ομίλων του Μουντιάλ του 1982. Είχα αναλάβει να φυλάξει τον πρωτοεμφανιζόμενο Μαραντόνα. «Είχα δει δύο διαφορετικά βίντεο με τον τρόπο που έπαιζε», αποκάλυψε μετά το ματς. Στον αγώνα βέβαια τον τάραξε στην κλοτσιά. Τόσες... ψιλές και χοντρές δεν πρέπει να έχει φάει άλλος σε αγώνα Μουντιάλ. Στο φινάλε μάλιστα την είπε και από πάνω στον Ντιεγκίτο, που ήταν γεμάτος μώλωπες: («το ποδόσφαιρο δεν είναι για μπαλαρίνες»). Στο φινάλε βέβαια σήκωσε την παγκόσμια κούπα.




 7. ΟΣΚΑΡ ΡΟΥΤΖΕΡΙ
Μονάχα ο Νέστορ Φαμπιάν Αγιάλα θα μπορούσε να τον κοντράρει από τη χώρα του. Ωστόσο, λόγω των επιτυχιών του κερδίζει τη μάχη από τον εξίσου εξαιρετικό συμπατριώτη του. Ο «Κεφάλας», όπως τον αποκαλούσαν για την τρομερή ικανότητά του στο ψηλό παιχνίδι, έκανε κάτι φοβερό. Πήρε πρωτάθλημα με τέσσερις διαφορετικές ομάδες από το 1981 έως το 1995. Τα τρία στην Αργεντινή με Μπόκα Τζούνιορς (το '81 μαζί με τον Μαραντόνα), Ρίβερ Πλέιτ και Σαν Λορέντζο, αλλά και με τη Ρεάλ Μαδρίτης. Με τη Ρίβερ πανηγύρισε επίσης το Κόπα Λιμπερταδόρες και το Διηπειρωτικό του 1986. Με την αγαπημένη του Εθνική Αργεντινής (97 συμμ.) κατέκτησε το Μουντιάλ του 1986, αγωνίστηκε στον χαμένο τελικό του 1990 από τη Δυτική Γερμανία και έδωσε το «παρών» στις ΗΠΑ Το 1994. Με 21 αγώνες είναι ο πρώτος Αργεντινός σε παρουσίες σε Κόπα Αμέρικα.




 6. ΑΛΕΣΑΝΤΡΟ ΚΟΣΤΑΚΟΥΡΤΑ
Μια ζωή Ροσονέρο. Στη Μίλαν έπαιξε από το 1986 έως το 2007. Αποσύρθηκε στα 41 του. Το καταπληκτικό με αυτόν τον σούπερ στόπερ ήταν το πόσο καθαρός παίκτης υπήρξε. Το κοψίματά του ήταν ταυτόχρονα αποτελεσματικά και με το... γάντι. Το παλμαρέ του ζαλίζει. Πέντε Τσάμπιονς Λιγκ (1989, 1990, 1994, 2003, 2007), τέσσερα ευρωπαϊκά Σούπερ Καπ, δύο Διηπειρωτικά και επτά πρωταθλήματα τα σπουδαιότερα επιτεύγματά του. Στον τελικό του Διηπειρωτικού του 2003 που κρίθηκε στα πέναλτι, αστόχησε και η Μπόκα Τζούνιορς πήρε το τρόπαιο.




5.ΧΟΣΕ ΣΑΝΤΑΜΑΡΙΑ
Ο καλύτερος σε όλη τη δεκαετία του '50. Μπορεί οι Πούσκας, Ντι Στέφανο, Χέντο να έκλεβαν όλη τη δόξα, αλλά οι κατακτήσεις των τεσσάρων εκ των έξι Πρωταθλητριών (1958, 1959, 1960, 1966) οφείλονται στη δική του απίστευτη απόδοση. Με τη Ρεάλ κατέκτησε 5 πρωταθλήματα και ακόμα τόσα στην Ουρουγουάη με τη Νασιονάλ. Αγωνίστηκε σε δύο Μουντιάλ με δύο διαφορετικές χώρες (Ουρουγουάη 1954, Ισπανία 1962). Με τη Σελέστε αναδείχθηκε 4ος στην Ελβετία, αλλά έμεινε με ένα μεγάλο παράπονο. Το 1950 είχε κληθεί στην Εθνική για να παίξει ως μεσοεπιθετικός. Η Νασιονάλ όμως αρνήθηκε να τον αφήσει, με τη δικαιολογία πως ήταν αμυντικός. Κάπως έτσι έχασε την ευκαιρία να χριστεί παγκόσμιος πρωταθλητής.




4. ΜΑΡΣΕΛ ΝΤΕΣΑΓΙ
Το πλέον τέλειο κορμί για τη θέση. Τα σωματικά προσόντα σε συνδυασμό με το ότι ήξερε αρκετή μπάλα για στόπερ, γέμισαν με επιτυχίες το παλμαρέ του. Παραδόξως σε επτά χρόνια στο Σαμπιονά (Ναντ, Μαρσέιγ) δεν πανηγύρισε κανέναν εγχώριο τίτλο. Ο κόσμος τον έμαθε καλά όταν η Μαρσέιγ του νίκησε τη Μίλαν στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ (1993). Αμέσως οι Ροσονέρι τον έκαναν δικό τους και με δική του γκολάρα την ίδια σεζόν ολοκλήρωσαν τον θρίαμβο (4-0) επί της Μπαρτσελόνα στο ΟΑΚΑ. Στο Μιλάνο κατέκτησε δύο φορές το Σκουντέτο και ένα Σούπερ Καπ Ευρώπης, κάτι που επανέλαβε τέσσερα χρόνια αργότερα με την Τσέλσι. Με την Εθνική Γαλλίας, της οποίας είναι δεύτερος σε συμμετοχές (116) πίσω από τον Τιράμ, τα πήρε όλα (Μουντιάλ 1998, EURO 2000).




3. ΦΑΜΠΙΟ ΚΑΝΑΒΑΡΟ
Με εξαίρεση τον Φραντς Μπεκενμπάουερ (δις) που όμως έπαιζε και ως αμυντικός μέσος, είναι ο μοναδικός αμυντικός (πόσο μάλλον στόπερ) που βραβεύτηκε με τη Χρυσή Μπάλα. Το βραβείο ουσιαστικά το πήρε, οδηγώντας την Ιταλία στην κορυφή του κόσμου το 2006. Η απόδοσή του σε όλο το Μουντιάλ της Γερμανίας ήταν εξωπραγματική, με αποτέλεσμα οι συμπατριώτες του tifosi να τον αποκαλέσουν «το τείχος του Βερολίνου». Μαζί με τον Νέστα συνέθεσε ένα από τα κορυφαία αμυντικά δίδυμα και κατέκτησαν παρέα εκτός από το Μουντιάλ και το EURO των Ελπίδων του 1994. Αγωνίστηκε στην καλύτερη Πάρμα μαζί με τους Τιράμ, Μπουφόν, Κρέσπο, Βερόν, η οποία με προπονητή τον Αλμπέρτο Μαλεζάνι κατέκτησε το UEFA το 1999 (υπάρχει βίντεο από τότε που τον δείχνει να κάνει ένεση και πλανώνται υποψίες ντόπινγκ), δύο Κύπελλα και ένα Σούπερ Καπ. Δύο Σκουντέτο πήρε με τη Γιουβέντους και ακόμα ένα με τη Ρεάλ Μαδρίτης.




2. ΑΛΕΣΑΝΤΡΟ ΝΕΣΤΑ
Το εντυπωσιακό είναι πως κατέκτησε σχεδόν τα πάντα με δύο διαφορετικές ομάδες. Εάν το να πανηγυρίσει με τη Μίλαν δύο πρωταθλήματα, ισάριθμα Τσάμπιονς Λιγκ (2003, 2007), ένα Κύπελλο, δύο Σούπερ Καπ Ιταλίας και ακόμα ένα Ευρώπης και ένα Μουντιάλ Συλλόγων είναι λογικό, με τη Λάτσιο ξεπέρασε τον εαυτό του (1 πρωτάθλημα, 2 Κύπελλα, 2 Σούπερ Καπ και 1 Ευρώπης, 1 Κυπελλούχων 1999). Αρχοντιά, ταχύτητα, αντίληψη, κοντρόλ, δύναμη και όλα αυτά με καταπληκτικό στιλ, τον έχρισαν τέσσερις φορές καλύτερο Ιταλό αμυντικό και άλλες τόσε στην καλύτερη ενδεκάδα του Τσάμπιονς Λιγκ. Με την Εθνική Ιταλίας οι επιτυχίες ξεκίνησαν από την πρώτη θέση στο EURO Ελπίδων (1996) και ολοκληρώθηκαν με το Μουντιάλ του 2006. Ενδιάμεσα μέτρησε και έναν χαμένο τελικό EURO από τη Γαλλία (2000).




1.ΚΑΡΛΕΣ ΠΟΥΓΙΟΛ
Σε σχέση με τους Ιταλούς που θα μπορούσαν επίσης να βρίσκονται στην πρώτη θέση (Καναβάρο, Νέστα) είχε να αντιμετωπίσει ένα «μισμάτς». Οι Ιταλοί είχαν την πολυτέλεια να ανήκουν σε ομάδες που έχουν το αμυντικό κομμάτι στο αίμα τους. Αντιθέτως ο αρχηγός της Μπαρτσελόνα έπαιζε πάντοτε σε φουλ επιθετικά σχήματα. Η συγκεκριμένη ιδιαιτερότητα, λοιπόν, καθιστούσε τη δουλειά του πολύ δυσκολότερη σε σχέση με τους ανταγωνιστές του.


Από το 2000 αγωνίζεται ασταμάτητα στους Καταλανούς, με τους οποίους έχει κατακτήσει τα πάντα. Πέντε πρωταθλήματα, ένα Κύπελλο, πέντε Σούπερ Καπ Ισπανίας και δύο Ευρώπης, τρία Τσάμπιονς Λιγκ (1006, 2009, 2011), ένα Μουντιάλ Συλλόγων. Δυνατός σαν ταύρος, γρήγορος σαν εξτρέμ, με άλμα σαν καγκουρό και τεχνική σε αρκετά υψηλό επίπεδο (τουλάχιστον για τη θέση), ο Πουγιόλ παραμένει στα 33 του η επιτομή του ολοκληρωμένου στόπερ. Η ψυχραιμία του είναι παροιμιώδης (μόνο ο Νέστα υπήρξε πιο αρχοντικός), ενώ έχει αγωνιστεί με επιτυχία και στα πλάγια, ακόμα και στα αριστερά.


Στην Εθνική Ισπανίας βέβαια παίζει μόνο στην κανονική θέση του. Με τους Φούριας Ρόχας πανηγύρισε κάθε τι καλό (Μουντιάλ 2010, EURO 2008, όπου και στα δύο συμπεριλήφθηκε στη «χρυσή» ενδεκάδα του τουρνουά), ενώ σε προσωπικό επίπεδο έχει αναγνωριστεί από φίλους και αντιπάλους τρεις φορές (2004, 2005, 2009) ως ο κορυφαίος αμυντικός στην Ευρώπη και άλλες τόσες ως ο κορυφαίος στον κόσμο (2008, 2009, 2010).


Ο Ζεράρ Πικέ πριν από λίγο, θέλοντας να εξυμνήσει το πείσμα, την προσήλωση και την επιμονή του  παρτενέρ του, δήλωσε πως «είναι ο μόνος που εάν χάναμε με 4-0, θα συνέχιζε να πιστεύει πως μπορούσε να γυρίσει το ματς. Και νομίζω πως θα το πετύχαινε»!


Αυτό ήταν το άρθρο του κυρίου Γιώργου Καραμάνου...


Δηλαδή αυτό το ζώο τι μας είπε με λίγα λόγια;;; Ότι ο κορυφαίος αμυντικός όλων των εποχών στο ποδόσφαιρο είναι ο Κάρλες Πουγιόλ. Πφφφφφ... Άντε πάλι τα ίδια. Έρχεται ο κάθε άσχετος που έχει πάρει ένα κωλόχαρτο δημοσιογραφίας και παίζει με τα νεύρα μας. Ευτυχώς δεν ασχολούμαι καθόλου με την πολιτική, γιατί φαντάζομαι εκεί θα γίνονται όργια. Λοιπόν όπως ο δημοσιογράφος κρίνει τους πάντες και τα πάντα, έτσι τώρα ήρθαν οι κακοί bloggers για να κρίνουν τους δημοσιογράφους. Μη κρίνεις για να μην κριθείς λέει το ρητό, κρίνε για θα κριθείς λέει ο Baron Samedi...


Αυτό το παιδάκι λέει ότι χωρίζει τους αμυντικούς σε 2 κατηγορίες: Σε αυτούς που έπαιζαν λίμπερο ( Πασαρέλα, Μπαρέζι, Μουρ, Σιρέα, Ιέρο, Μπεκενμπάουερ και δε μπαίνουν στη συγκεκριμένοι λίστα) και σ' αυτούς που έπαιζαν μαν του μαν. Πέστε μου πότε έπαιξαν οι Νέστα, Καναβάρο, Κοστακούρτα και Πουγιόλ μαν του μαν. Πότε;; Οι ομάδες στις οποίες αγωνίζονταν έπαιζαν ΠΑΝΤΑ σε ευθεία και ως γνωστόν ΣΤΗΝ ΕΥΘΕΙΑ ΔΕ ΜΑΡΚΑΡΕΙΣ ΠΟΤΕ ΠΑΙΧΤΗ ΑΛΛΑ ΧΩΡΟ (αμυντικός παίζω κι εγώ, αυτά τα ξέρω από 5 χρονών)...


Επίσης ο Κοστακούρτα στη Μίλαν κάποια χρόνια (αν θυμάμαι καλά επί Τζακερόνι και Αντσελότι στις αρχές) έπαιζε λίμπερο σε 3-5-2 με στόπερ τους Τσαμότ και Μαλντίνι. Λεπτομέρεια απλά την αναφέρω (έτσι για να δείξω ότι δεν είμαι κανάς γκασμάς)...


Έπειτα λέει ότι δε βάζει τον Μαλντίνι ως κεντρικό αμυντικό γιατί λέει ότι ξεκίνησε ως αριστερό μπακ. Να πω σ' αυτόν τον βλάχο ότι ο Μαλντίνι έπαιξε 10 χρόνια ως στόπερ, ακριβώς δηλαδή όσα χρόνια είναι κι η καριέρα του Πουγιόλ. Βέβαια με την ίδια λογική δεν έπρεπε να υπάρχει στη λίστα ούτε ο Ντεσαγί (ο οποίος έπαιζε αμ. χαφ στη Μίλαν), ούτε ο ίδιος ο Πουγιόλ ο οποίος ξεκίνησε σαν δεξί μπακ. Αλλά που να τα ξέρει αυτά ο αμμόρφωτος...


Στην εισαγωγή του λέει ότι η θέση του αμυντικού είναι άχαρη, καθώς ενώ όλοι συμμετέχουν στην προσπάθεια για γκολ, αυτός το μόνο που κανει είναι να κόβει. Τώρα πώς γίνεται όλοι οι προπονητές του κόσμου να λένε ότι η επίθεση μιας ομάδας ξεκινάει από την άμυνα είναι ένα θέμα...


Μετά λέει ότι προφανώς είναι άτεχνοι. Κλασσικός βλάχος που νομίζει ότι τεχνική είναι μόνο οι τρίπλες και τα τακουνάκια. Πού να ξέρει ότι τεχνική είναι και το τάκλιν, η κοντινή-μακρινή πάσα, το να βγεις πρώτος στη μπάλα, το να ξέρεις να παίζεις τεχνικό οφσάιντ κτλ κτλ...


Τώρα μου έχει κορυφαίο αμυντικό όλων των εποχών τον Πουγιόλ. Αυτό είναι ντροπή για το άθλημα. Ιεροσυλία, όπως θέλετε πείτε το. Καταρχάς ο Πουγιόλ δε συγκαταλέγεται καν στους 10 κορυφαίους αμυντικούς της περασμένης δεκαετίας. Θα σου κάνω εγώ μπαμ-μπαμ μια καλύτερη 10κάδα χωρίς πολύ σκέψη: Νέστα-Κοστακούρτα-Μαλντίνι-Καναβάρο-Φεράρα-Σταμ-Αγιάλα-Kαρβάλιο-Τουράμ-Φέρντιναντ. Πολύ πρόχειρη 10κάδα. Πες τε μου από ποιον είναι καλύτερος...


Δε σχολιάζω καν το κομμάτι "Σε σχέση με τους Ιταλούς που θα μπορούσαν επίσης να βρίσκονται στην πρώτη θέση (Καναβάρο, Νέστα) είχε να αντιμετωπίσει ένα «μισμάτς». Οι Ιταλοί είχαν την πολυτέλεια να ανήκουν σε ομάδες που έχουν το αμυντικό κομμάτι στο αίμα τους. Αντιθέτως ο αρχηγός της Μπαρτσελόνα έπαιζε πάντοτε σε φουλ επιθετικά σχήματα. Η συγκεκριμένη ιδιαιτερότητα, λοιπόν, καθιστούσε τη δουλειά του πολύ δυσκολότερη σε σχέση με τους ανταγωνιστές του."  Με αυτή τη λογική καλύτερο σέντερ μπακ στον κόσμο είναι ο Νάλντο, απ' τη στιγμή που η Βέρντερ Βρέμης είναι η πιο επιθετικογενής ομάδα του πλανήτη...


Πάμε παρακάτω:
"Δυνατός σαν ταύρος"... Λες και ακούω πεντάχρονο παιδάκι...

"Γρήγορος σαν εξτρέμ"... Παραιτούμαι...

"Άλμα σα καγκουρό"... Τώρα αυτός πληρώνεται μ' αυτά που γράφει, ή τον λυπήθηκαν εκεί στο gazzetta;;

"Τεχνική σε αρκετά υψηλό επίπεδο"... Ε μόνο αυτό δε περίμενα ν' ακούσω. Ακούστε τι είπε ο άνθρωπος για έναν απ' τους πιο άτεχνους αμυντικούς που έχουν παίξει ποτέ σε κάποιο από τα μεγάλα κλαμπ. Ή δεν έχει δει ποτέ στη ζωή του τον Πουγιόλ, ή τα παίρνει από την darusentan, δεν εξηγείται αλλιώς...

"Η ψυχραιμία του είναι παροιμιώδης (μόνο ο Νέστα υπήρξε πιο αρχοντικός)" Δηλαδή ανάμεσα σε Κοστακούρτα ή Μοντέρο ή Μπλαν ή ή ή... πιο αρχοντικός είναι Πουγιόλ. Εντάξειιιιι...

"Είναι η επιτομή του ολοκληρωμένου στόπερ"... Φτάνει, το κλείνω για να σώσω όσα μαλλιά μου έχουν απομείνει...

Το χω ξαναπεί: Την Μπαρθελόνα θα την μισήσει ο σοβαρός ποδοσφαιρικός κόσμος εξ' αιτίας κάτι χαζοχαρούμενων δημοσιογράφων σαν κι αυτόνα..