Επανεκκίνηση ΤΩΡΑ

Κάποιες ασύντακτες μουτζούρες, που και που, σπάνε τη μονοτονία του λευκότερου λευκού, αλλά γρήγορα έρχεται το delete να αποκαταστήσει και πάλι την τάξη.

Το μάτι μου φλερτάρει για πολλοστή φορά με τον «τερματισμό λειτουργίας», αλλά το πνεύμα αντιστέκεται. Όχι θα τα πούμε τώρα, μια και καλή.

Ο Παναθηναϊκός έφτασε -επιτέλους- εκεί που πάλευαν χρόνια να τον οδηγήσουν. Κι αν άντεξε τόσο, ήταν γιατί είναι ο Παναθηναϊκός. Αλλά ήρθε η ώρα να λυγίσει. Και γονάτισε.

Με παράγκες, με Ριζούπολες, με Καλόπουλους, με διατεταγμένες υπηρεσίες και αποφάσεις, με…, με…,, αγωνίζονταν πάνω από μια δεκαετία να κάνουν τον πρέσβη, οικονομικό μετανάστη, κρατώντας τον όσο πιο μακριά γίνεται από το Τσάμπιονς Λιγκ.

Πάλευαν με νύχια και με δόντια να κάνουν τον αριστοκράτη, τελευταίο τραμπούκο, βομβαρδίζοντας το μυαλό και τη ψυχή του με κατάλοιπα και κάθε είδους συμπλέγματα.

Και ήρθε η στιγμή που έγινε η έκρηξη. Κι όπως πάντοτε έτσι συμβαίνει, σε εντελώς ακατάλληλο χώρο και χρόνο. Για να λουστεί τις συνέπειες και να ρουφήξει και την τελευταία σταγόνα της ταπείνωσης, να κυλιστεί στη λάσπη ΚΕΡΑΤΑΣ και ΔΑΡΜΕΝΟΣ.

Δεν ξέρω ποιος και πώς πίστεψε, ότι θα μπορούσε ποτέ ο Παναθηναϊκός να κάνει μια Ριζούπολη. Για να κάνεις Ριζούπολη θα πρέπει ο αρμόδιος αστυνομικός διευθυντής και ο εντεταλμένος παρατηρητής να είναι ορκισμένοι και αποφασισμένοι να φορέσουν λίαν συντόμως την πράσινη φόρμα ή έστω κουστούμι με την καρφίτσα-τριφύλλι στο πέτο και τη σχετική γραβάτα.

Δεν ξέρω ποιος και πώς πίστεψε, ότι θα μπορούσε ποτέ ο Παναθηναϊκός να κάνει ένα Καραϊσκάκη. Για να κάνεις Καραϊσκάκη , θα πρέπει οι Ποδοσφαιρικές Αρχές και Δικαιοσύνη, από την κορυφή μέχρι τα νύχια, να υπακούν τυφλά και να χορεύουν στα παραγγέλματά σου.

Δεν ξέρω ποιος και πώς πίστεψε, ότι η διακοπή ενός ποδοσφαιρικού αγώνα, θα ξυπνήσει συνειδήσεις, θα ενεργοποιήσει θεσμούς, θα ευαισθητοποιήσει τους ηγήτορες αυτού του ξεφτιλισμένου προϊόντος που ονομάζεται ελληνικό ποδόσφαιρο και θα επιφέρει αναδιάρθρωση εκ βάθρων.

Σήμερα θα ακούσετε ανθρώπους που την επομένη της Ριζούπολης αγόρευαν με στόμφο γι’ αυτό το αντρικό άθλημα, να δηλώνουν απογοητευμένοι για τη σημερινή (!) κατάντια του. Σήμερα θα ακούσετε ανθρώπους που σφύριζαν αδιάφορα μετά το περσινό Καραϊσκάκη και συζητούσαν για «στιγμιαία παρεκτροπή», να δηλώνουν αηδιασμένοι για τη «ρωμαϊκή αρένα» του ΟΑΚΑ κι ας μην κινδύνευσε ούτε ένας Χριστιανός.

Θα νιώσετε τα μηλίγγια να τρυπούν τους κροτάφους σας, θα ανακατεύεται το στομάχι σας και δεν θα βρίσκετε ησυχία. Και ξέρετε γιατί; Γιατί βαθειά μέσα σας, θα αισθάνεστε και ένοχοι. Ένοχοι γιατί επιτρέψατε να γραφτεί ο επίλογος, όπως ακριβώς τον είχαν σκηνοθετήσει. Κατά παραγγελία, όπως τον ονειρεύτηκαν.

Δεν ξέρω αν αυτά τα γεγονότα αποδειχθούν αρκετά να συγκροτήσουν το τέλειο άλλοθι, ώστε οι υποψήφιοι επενδυτές ή κατ’ αρχάς δανειστές, να… στρίψουν δια των επεισοδίων. Φαντάζομαι ότι έχουν έναν πολύ καλό λόγο για να το κάνουν.

Από την άλλη πάλι, είμαι βέβαιος ότι αυτή είναι η καταλληλότερη ώρα για να δηλώσουν παρόντες. Ακόμη και στην μεγαλύτερη και στην αρχαιότερη τραγωδία, επέρχεται η λύτρωση και συνάμα κάθαρση. Ας δηλώσουν λοιπόν παρόντες στην επανεκκίνηση. Γιατί αυτό χρειάζεται αυτή τη στιγμή ο Παναθηναϊκός: ΕΠΑΝΕΚΚΙΝΗΣΗ.

Ας ηγηθούν της νέας μέρας, μιας άλλης εποχής κοντά στις επιθυμίες και τα πρότυπα, που δεν μπορεί να είναι διαφορετικά από Παναθηναϊκό σε Παναθηναϊκό. Ας το κάνουν λοιπόν.

Υ.Γ Σας έπιασε ο πόνος για το ποδόσφαιρο ξαναγίναμε φλώροι ... το παραμύθι και ο το βέλασμα που ακούω από τους Τρουμπιότες δεν έχει τελειωμό ...