Θα το πάω ανάποδα. Πριν από κάποια χρόνια, μίλαγα μ' έναν προπονητή μου είχε πει μια κουβέντα που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση: "δεν υπάρχει μεγαλύτερη κατάρα από το να αναλαμβάνεις μια ομάδα στη μέση της σεζόν. Μια ομάδα που η συγκρότηση της και η στελέχωση της, δεν ήταν δικές σου επιλογές. Μια ομάδα που δεν την έχεις προετοιμάσει και δεν την έχεις δουλέψει εσύ. Μια ομάδα που σέρνει προβλήματα και κουσούρια".
Η αλήθεια σε ότι έχει να κάνει με το αποτέλεσμα είναι κάπου στη μέση. Κι έχει να κάνει όχι μόνο με τις ικανότητες του πυροσβέστη-τεχνικού, αλλά και το κατά πόσο "καμένη ήταν η γη" που βρήκε. Παραδείγματα και για τη μια και για την άλλη πλευρά, υπάρχουν πολλά. Ο Κόκκαλης άλλαζε τους προπονητές για πλάκα. Κι έπαιρνε επίσης τα πρωταθλήματα για πλάκα. Επειδή ήταν αστακός μέσα κι έξω από τα γήπεδα. Στο τέλος, όμως, άλλαξε τρεις προπονητές: Κετσπάγια, Ζήκο και Μπάντοβιτς και το μόνο που κατάφερε ήταν να τερματίσει ο Ολυμπιακός στα πλέι-οφς της σεζόν 2009-2010 πέμπτος και καταϊδρωμένος!
Πέρυσι ο Αναστασιάδης έσωσε τα Γιάννενα ο Λεμονής έριξε τον Παναιτωλικό. Ο Θεός μπορείς να πεις έσωσε τον Χριστοβασίλη. Αλλάζοντας τον Ντε Μολ, μίλησε κατ' αρχήν με τον Τάκη Λεμονή. Δεν τα βρήκανε στα λεφτά και στράφηκε στον Αναστασιάδη. Ο πνευματικός είπε ναι, ο Άγγελος άλλαξε την εικόνα της ομάδας και την έσωσε και σχετικά εύκολα μάλιστα. Ο Λεμονής αντίθετα, ως που να πάρει χαμπάρι τι γίνεται στο Αγρίνιο, ο Παναιτωλικός έπεσε στη Β' Εθνική. Για να τα λέμε όλα την προηγούμενη ακριβώς σεζόν ο Λεμονής είχε καταφέρει να σώσει σαν υπηρεσιακός τον Πανιώνιο. Έχοντας, όμως, στα χέρια του το υπερόπλο που ακούει στο όνομα Κώστας Μήτρογλου. Θέλουμε να πούμε, δηλαδή, ότι δεν υπάρχουν σωστές και λάθος συνταγές. Ο ίδιος άνθρωπος στην ίδια ακριβώς αποστολή, τη μια φορά παίρνει άριστα και την άλλη μηδέν.
Υπάρχουν, λοιπόν, άνω από όλα οι συγκεκριμένες συνθήκες σε κάθε περίπτωση ομάδας και οι σωστές ή λάθος επιλογές. Ο Βίλας Μπόας δεν κόλλησε στην Τσέλσι. Μη έχοντας πλέον τίποτα να χάσει ο Αμπράμοβιτς τον έδιωξε και βάφτισε προπονητή τον Ντι Ματέο. Έναν Ιταλό "ληστή τρένου" που ήξερε τα αποδυτήρια, έγινε κολλητός με τους παίκτες, άφησε στην άκρη θεωρίες συστήματα και πειθαρχίες και εφάρμοσε τη λογική "πάμε όλοι μαζί να τους φάμε". Όλοι πίσω και μόνος του μπροστά ο Ντρογκμπά. Αυτό ήταν το σύστημα. Έπεσε τρεις φορές από την Ακρόπολη (σ δύο παιχνίδια των ημιτελικών με τη Μπαρτσελόνα και στον τελικό με τη Μπάγερν) βρήκε πορτοφόλι στον αέρα, στάθηκε όρθιος και σήκωσε το κύπελλο (όπως και το κύπελλο Αγγλίας). Αυτό που δεν είχε καταφέρει να σηκώσει ο Αμπράμοβιτς με τον Μουρίνιο. Εκατό φορές να τα ξαναπαίξει αυτά τα τρία ματς, δεν πρόκειται να φέρει τα ίδια αποτελέσματα.
Δύσκολο, όμως, σε τέτοιες περιπτώσεις να έχουν διάρκεια και συνέχεια. Κατά κανόνα πρόκειται για συνταγές μιας και μόνο χρήσεως. Κλασικό παράδειγμα η περίπτωση Ρότσα στον Παναθηναϊκό. Βρίσκει την ομάδα έτοιμη από τον Όσιμ. Κάνει σωστή διαχείριση γίνεται φίλος με τους ποδοσφαιριστές, "πάμε όλοι μαζί μια παρέα και όπου φτάσουμε". Και φτάσανε στους 4 του Τσάμπιονς Λιγκ, κάνανε το διπλό με τον Άγιαξ και παρά λίγο να φτάσουνε και στον τελικό. Αν, όμως, δεν υπάρχει το υπόβαθρο, δεν υπάρχει συνέχεια. Την αμέσως επόμενη σεζόν ο Παναθηναϊκός κατέρρευσε, ο Ρότσα είχε δύο-τρεις άλλες ευκαιρίες, αλλά προπονητής δεν κατάφερε να γίνει ποτέ.
Όλα αυτά βέβαια σε τίποτα δεν εμποδίζουν τους απανταχού παράγοντες στον πλανήτη, από τον Αλέκο τον Κουκά του ΑΟ Μυκόνου, μέχρι τον Ρόμαν Αμπράμοβιτς να τρώνε τους προπονητές για κολατσιό. Και κατά περίπτωση, όπως είπαμε, είτε να σώνουν, είτε να καίγονται μια και καλή. Επειδή, λοιπόν, η δουλειά δεν είναι ντροπή κι ειδικότερα όταν είσαι άνεργος, ο Έβαλντ Λίνεν δεν είχε κανένα πρόβλημα να αναλάβει την αποστολή αυτοκτονίας στην ΑΕΚ. Ούτε πρόκειται να θεωρηθεί ένοχος αν η ομάδας πέσει στα χέρια του. Σίγουρα, πιο έμπειρος από τον Βλάχο, με περισσότερες παραστάσεις και πιο καθαρό μυαλό. Πέρα από τα καραγκιοζιλίκια στους χειρισμούς, λογικό ήταν να ρίξει ο Δημητρέλος τη ζαριά-προπονητή, ύστερα από την ήττα στη Νέα Σμύρνη.
Εμφανές ήταν ο Κατσαβάκης δεν είχε μπορέσει να κολλήσει στον Άρη. Όπως επίσης δεν μπόρεσε να κολλήσει πέρυσι ο Σάκης Τσιώλης. Μια έτσι ή αλλιώς "δύσκολη" ομάδα, ανεξάρτητα από τις συνθήκες που επικρατούν κάθε φορά. Ο Αλαφούζος κόντρα σε όλους και σε όλα στηρίζει τον Φερέιρα. Έστω κι αν είναι χθεσινός στο ποδόσφαιρο και δεν ξέρει να το διαχειριστεί σωστά, δεν μπορείς να του πεις ότι είναι λάθος.
Πέρα από τις ευθύνες του Φερέιρα κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι ο επόμενος θα ήταν καλύτερος. Κι όχι μια προσωρινή λύση για εκτόνωση της κρίσης και εντυπώσεις. Στον Ολυμπιακό ο Ζαρντίμ είναι μια ζέστη, μια κρύο. Σίγουρα, όμως, δεν πείθει και το ρεπορτάζ λέει ότι παίζει το κεφάλι του στα δύο ματς με τη Μονπελιέ. Αν κάτσει τη βάρκα, δύσκολα θα μείνει. Με μηδέν ρίσκο, βέβαια, στη συνέχεια για τον Μαρινάκη. Κι εκεί, όμως, θα πρέπει να ξέρεις τι έχει στο κεφάλι του. Αν θα τον διώξουν, δηλαδή, μόνο από ζοχάδα και παίρνει το πρωτάθλημα μόνος του όπως ο Κόκκαλης και ο Πατέρας (με τον Νιόπλια), ή βρίσκει καλύτερο ελεύθερο προπονητή (όπως πχ πέρυσι τον Αντσελότι η Παρί) για να δουλέψει τη ομάδα από τώρα. Συμπέρασμα: ξαναλέμε ότι δεν υπάρχουν σωστές ή λάθος συνταγές. Οι συνθήκες είναι που παίζουν τον κυρίαρχο ρόλο και στη συνέχεια οι σωστές ή λάθος επιλογές.
Άρθρο του Κ. Καίσαρη για το sport24.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου