Ξεπουλούν την κοινή λογική

Όχι στο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας! Το σύνθημα αυτό το έχουμε ακούσει κι άλλες φορές στο παρελθόν. Για την ακρίβεια κάθε φορά που επιχειρείται να μειωθεί το κράτος, τα οργανωμένα συμφέροντα αντιδρούν όπως τα λιποκύτταρα στην δίαιτα. Οργανωμένα συμφέροντα που είναι μέσα σε όλα τα κόμματα. Ακόμη και ιδιώτες επιχειρηματίες αντιδρούν! Χιλιάδες επιχειρήσεις λειτουργούσαν μέχρι σήμερα στην Ελλάδα έχοντας έναν και μόνο πελάτη, το ελληνικό δημόσιο. Πολλές από αυτές τις επιχειρήσεις έχουν οδηγηθεί σε αδιέξοδο... Οι κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες ήταν μία στρέβλωση της αγοράς. Κι αυτοί οι επιχειρηματίες είναι οι πρώτοι που αντιδρούν σε οποιαδήποτε προσπάθεια να αλλάξει αυτή η κατάσταση. Μπορεί να μας θλίβει το γεγονός ότι μία επιχείρηση κλείνει, αλλά δεν μπορούμε να συνεχίσουμε ως κοινωνία να πληρώνουμε πανάκριβα προϊόντα και υπηρεσίες στο όνομα της διατήρησης θέσεων εργασίας.  Η μεγάλη αντίσταση στις ιδιωτικοποιήσεις προέρχεται από τα ίδια τα πολιτικά κόμματα εξουσίας! Μία επιχείρηση λιγότερη υπό τον έλεγχο του κράτους σημαίνει μερικοί διορισμοί λιγότεροι για τους πολιτευτές και τους υποτακτικούς τους. Κι όσοι νομίζουν ότι αυτά συνέβαιναν στο παρελθόν και ότι η κρίση έχει περιορίσει αυτά τα φαινόμενα, κάνουν λάθος. Οι νοοτροπίες των ανθρώπων δεν αλλάζουν εύκολα. Το φαινόμενο έχει περιοριστεί. Δεν διορίζουν επειδή δεν μπορούν να διορίσουν. Θέλουν ανοικτό το παράθυρο για το μέλλον.  Οι συνδικαλιστές είναι λογικό να φωνάζουν. Όπως και τα κόμματα της αριστεράς. Ειδικά η αριστερά δεν έχει λόγο να κρύψει τις προθέσεις της. Αν μπορούσε να κρατικοποιήσει όλη την Οικονομία θα το έκανε. Είναι ιδεολογικά αντίθετη στην ιδιωτική πρωτοβουλία. Δεν μας δημιουργεί, λοιπόν, έκπληξη η αντίθεσή της. Ωστόσο, είναι υποκριτικό να μιλάνε για «ξεπούλημα». Θα μπορούσαν να λένε «είμαστε υπέρ των σοβιέτ». Θα ήταν τίμιο. Μόνο που η τιμιότητα δεν έχει πέραση πάντα στην ζωή... Το «ξεπούλημα» είναι η πιο εύκολη ατάκα που πετά ένας πολέμιος των ιδιωτικοποιήσεων. Μέχρι σήμερα ακούμε βουλευτές να καταγγέλλουν  το «ξεπούλημα του ΟΤΕ». Ο ΟΤΕ, λοιπόν, ξεπουλήθηκε στους ευτυχείς Γερμανούς προς 26 ευρώ η μετοχή. Οι Γερμανοί, γνωστοί μαζοχιστές, έγιναν ακόμη πιο ευτυχείς όταν η μετοχή της εταιρείας έπεσε στο 1 ευρώ και κάτι ψιλά.  Αυτός ο πανέξυπνος Έλληνας πολιτικός γιατί δεν αποφάσισε να ζητήσει την αγορά μετοχών στο 1 ευρώ για να κόψει το χαμόγελο από τα χείλη των Γερμαναράδων; Να το πούμε και διαφορετικά: Τώρα θα έπρεπε να καταλαβαίνουν και οι τελευταίοι για ποιόν λόγο οι τύποι αυτοί που φωνάζανε για «ξεπούλημα του ΟΤΕ» δεν είναι σε θέση να κάνουν ούτε τα ψώνια του σπιτιού τους στο σούπερ μάρκετ. Κι όμως! Αντί να τους πάρει ο κόσμος με τις λεμονόκουπες για τις βλακείες που λένε, τους ακούει να φωνάζουν και για τα επόμενα... ξεπουλήματα! Αν υπήρχε Δικαιοσύνη, θα έπρεπε να τους είχε υποχρεώσει να αγοράσουν με ενέχυρο το σπίτι τους μετοχές του ΟΤΕ στα 26 ευρώ. Και να δούμε αν μετά μιλούσαν για «ξεπούλημα».  Ας θυμηθούμε τι έλεγε ο κ. Στρατούλης το 2008 στην εφημερίδα ΕΠΟΧΗ για τον ΟΤΕ: Το ξεπούλημα του ΟΤΕ από την κυβέρνηση αντί πινακίου φακής στη γερμανική Ντόιτσε Τέλεκομ, παρά την αντίθεση της συντριπτικής πλειοψηφίας των πολιτών, αποτελεί ένα μεγάλο οικονομικό, κοινωνικό και εθνικό σκάνδαλο με ανυπολόγιστες αρνητικές συνέπειες για, για τους πολίτες και τη χώρα μας».  Αντί επιλόγου,  μία ακόμη δήλωση του κ Στρατούλη από την ίδια συνέντευξη: «Εμείς στο ΣΥΡΙΖΑ λέμε, ότι εάν αλλάξουν οι συσχετισμοί υπέρ της Αριστεράς, εάν υπάρξει η πολιτική βούληση και εάν γίνει κατανοητό το πόσο χρήσιμο εργαλείο για την ανάπτυξη και για την κοινωνία είναι ο ΟΤΕ μπορεί και πρέπει να βρεθούν ο τρόπος και τα χρήματα για την επανάκτηση του δημόσιου χαρακτήρα του ΟΤΕ. Τα 3 δις ευρώ που χρειάζονται για να επανακτηθεί ο δημόσιος έλεγχος στον ΟΤΕ και μας ρωτάει ο Αλογοσκούφης που θα τα βρούμε, εμείς απαντάμε ότι θα τα βρούμε όπως βρήκε ηCOSMOTE τα 1,6 δις ευρώ για να εξαγοράσει τα 500 καταστήματα της ΓΕΡΜΑΝΟΣ, όπως βρήκε ο ΟΤΕ τα 2 δις ευρώ για να αποκτήσει τον ολοκληρωτικό έλεγχο και να συγχωνεύσει εν συνεχεία τηνCOSMOTE και όπως βρήκε η Ντοϊτσε Τέλεκομ τα χρήματα που χρειάστηκε για να αγοράσει τον ΟΤΕ. Όπως βρήκε τα χρήματα το 1975 ο Καραμανλής για να κάνει εθνικοποιήσεις και η κυβέρνηση της Νέας Ζηλανδίας πριν 15 ημέρες για να επανεθνικοποιήσει τους σιδηροδρόμους και της ακτοπλοϊκές συγκοινωνίες αυτής της χώρας. Δηλαδή με δανεισμό που ιδιαίτερα στην περίπτωση του ΟΤΕ θα μπορεί άνετα να αποπληρωθεί από μέρος των πολύ μεγάλων ετήσιων κερδών του, που ας σημειωθεί ότι το 2007 ήταν μεγαλύτερα κι από αυτά της Ντοϊτσε Τέλεκομ (665 εκατομμύρια ευρώ έναντι 555) στην οποία σήμερα ξεπουλιέται από την κυβέρνηση. Ή και με άλλους τρόπους, όπως στις μέρες μας ο Τσάβες και ο Μοράλες στη Λατινική Αμερική». Θανάσης Μαυρίδης

Πηγή:www.capital.gr