Ο επαγγελματίας Βασίλης Σπανούλης θα μείνει στον Ολυμπιακό ή, θα πάει σ’ άλλη ομάδα που εμπορεύεται επιχειρηματικά το μπάσκετ, και ποια θα είναι αυτή. Ερώτημα του οποίου η απάντηση δεν αφορά τον πολτό...
Επαγγελματίας είναι ο Σπανούλης. Πρώτα αυτό και μετά μπασκετιμπολίστας, ιατρός, τραγουδιστής, τηλεπαρουσιαστής, ό,τι επητιδεύεται. Και σε ποια ομάδα θα συνεχίσει να παίζει μπάσκετ, αυτό που γνωρίζει να κάνει, θα το αποφασίσει το προσωπικό του συμφέρον.
Δεν υπάρχει κανένας Ολυμπιακός και καμμία άλλη ομάδα, όποια κι αν είναι αυτή, σε περίπτωση μετακίνησης του επαγγελματία. Ακριβώς. Επαγγελματίας. Η απόλυτη καταξίωση του ατόμου. Να φθάσει να σκέπτεται και να συμπεριφέρεται σαν επαγγελματίας. Να τιμάει, δηλαδή, τη φανέλλα της ομάδας του, να τα δίνει όλα στο γήπεδο. Και σαν αθλητής να διακρίνεται για το ήθος του, τη συνέπεια και την υπευθυνότητα.
Κι όλα αυτά με προσωπικό κίνητρο την αξιοπρέπεια του, τη συνειδητή αγάπη του για τη δουλειά του.
Ό,τι πιο υγιές κυκλοφορεί είναι το ατομικό συμφέρον, όσο κι αν ακούγεται περίεργο σ’ όσους δεν έχουν επαφή με τον κόσμο της αλήθειας. Όταν υπεράνω του προσωπικού οφέλους, της προσωπικής επιδίωξης μπαίνει το δήθεν ομαδικό συμφέρον, τότε το έργο πάει στο χώρο της παραμύθας, της απάτης, της νοσηρότητας.
Δεν κατάλαβα. Η καφρίλα της εξέδρας είναι το συλλογικό όραμα; Η θρησκεία μας. Η ιδεολογία μας. Η μαλακία μας. Τραβάω καζανάκι στην τουαλέτα.
Δεν γίνεται διάλογος με το σαπάκι που παριστάνει τον οπαδό, τέλος πάντων, μ’ ένα σκουπίδι που, δεν ξέρει ποιος είναι, όταν δεν είναι σε θέση να εκτιμάει χαρακτήρα και προσφορά στην ομάδα του επαγγελματία αθλητή.
Εάν καταλήξει στην Μπαρτσελώνα ο Σπανούλης δεν σημαίνει ότι αγαπά την ομάδα της Καταλωνίας κι όχι εκείνη του Πειραιά. Ούτε σταμάτησε να αγαπάει τον Παναθηναϊκό ο Σπανούλης, επειδή έκρινε ότι εξυπηρετούσε την καριέρα του η μεταγραφή στον Ολυμπιακό.
apodytiriakias.gr
Θεωρώ τον αποδυτηριάκια ότι πιο μαγκιώρικο κινείται διαδικτυακά πάνω στο ποδόσφαιρο και όχι μόνο. Τεράστια η ιστορία του στα ΜΜΕ. Σέβομαι όσο δεν πάει τον τρόπο σκέψης του και τις απόψεις του γενικότερα, αλλά εδώ είμαι υποχρεωμένος να τον κρίνω...
Ο αθλητής δεν είναι και δεν πρέπει να είναι ένας στυγνός επαγγελματίας. Δεν πρόκειται δηλαδή για τον τύπο υπαλλήλου που θ' αφήσει την Coca-Cola και θα πάει στην Pepsi μόνο και μόνο για να πάρει 5 φράγκα παραπάνω. Όχι. Στον αθλητισμό υπάρχει και συναίσθημα. Και αυτό το δικαίωμα μου το έχουν δώσει οι ίδιοι οι αθλητές με την συμπεριφορά τους. Όταν μετά το γκολ φιλάνε το έμβλημα της ομάδας τους ή σκαρφαλώνουν στα κάγκελα για να πανηγυρίσουν με τους οπαδούς τους, μόνο στυγνούς επαγγελματίες δεν μπορείς να τους χαρακτηρίσεις.
Όπως και να το κάνουμε υπάρχει δέσιμο μεταξύ αθλητών και φιλάθλων μιας ομάδας. Αν όχι με όλους, τουλάχιστον με κάποιους που έχουν την στάμπα της "σημαίας". Κι εκεί είναι σχεδόν βέβαιο πως η αγάπη του αθλητή προς την ομάδα είναι ισχυρότερη απ' την λαγνεία του προς το χρήμα. Δεν αφήνεις έτσι την αγάπη του κόσμου προς το πρόσωπό σου μόνο και μόνο για τα φράγκα. Θεωρώ αδιανόητο πως ο Τζέραρντ θα παρατούσε τη Λίβερπουλ, ο Μαλντίνι τη Μίλαν ή ο Ραούλ τη Ρεάλ μόνο και μόνο για να φουσκώσουν οι λογαριασμοί τους κατά κάποιες χιλιάδες ευρώ παραπάνω. Νομίζω πως ειδικά σ' αυτό το επίπεδο, που οι αθλητές είναι σκασμένοι από λεφτά, το οικονομικό περνάει σε δεύτερη μοίρα. Δηλαδή ποια η διαφορά αν ο Τζέραρντ δει στoν τραπεζικό του λογαριασμό 42.000.000 ευρώ αντί για 39;
Κι υπάρχουν κραυγαλέα παραδείγματα ποδοσφαιριστών που έβαλαν την αγάπη τους για την ομάδα πάνω από τα φράγκα αλλά και τις ποδοσφαιρικές τους φιλοδοξίες: Δύο που μου 'ρχονται μπαμ μπαμ: Ο Τότι που δεν άφησε την αγαπημένη του Ρόμα για τη Ρεάλ και τα λεφτά του Πέρεθ, ακόμη κι αν γνώριζε ότι η ομάδα του του έπεφτε πολύ "λίγη" για να εκπληρώσει τις αγωνιστικές του φιλοδοξίες, ακόμα κι αν γνώριζε ότι μπορεί να έμενε άτιτλος για μια ζωή. Και δεύτερο παράδειγμα φυσικά ο Μαραντόνα που δεν ξεπουλήθηκε στα λεφτά του Μπερλουσκόνι για να μην προδώσει (όπως έλεγε ο ίδιος) τους οπαδούς της Νάπολι...
Προσωπικά θεωρώ προδοσία την μετακίνηση ενός αθλητή από ένα κλαμπ σ' ένα rival κλαμπ. Πρέπει να γνωρίζεις εκ των προτέρων ότι όταν υπογράφεις συμβόλαιο με την Τόττεναμ, αυτομάτως απαγορεύεται ο επόμενος προορισμός σου να είναι η Άρσεναλ. Και δεν το συζητάω καν ειδικά αν είσαι χρόνια μέλος της ομάδας ή προέρχεσαι από τα τσικό της. Φαντάσου τώρα τον Τουρσουνίδη στον Άρη ή τον Αλβέρτη στον Ολυμπιακό. Δε σε πιάνει κρύος ιδρώτας;
Kαι για να το κλείνω οι αθλητές έχουν το μαχαίρι έχουν και το πεπόνι. Αλλά για μένα δεν έχουν το παραμικρό δικαίωμα να κλαίγονται για κάθε πράξη διαμαρτυρίας (πλην σωματικής βίας φυσικά) από τους πρώην οπαδούς τους. Κάθε απόφαση έχει και το τίμημά της. Κι ειδικά στον αθλητισμό αυτός που σε αποθέωνε χτες αύριο μπορεί να σε φτύνει κι αυτός που σ' έβριζε χτες αύριο να σ' έχει είδωλο...
ΥΓ: Ο Σπανούλης ήταν η αφορμή, τα σχόλια μου ήταν γενικότερου χαρακτήρα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου