Η γκραν φαβόρα του μουντιάλ

Πάντα τη σιχαινόμουν. Αυτή η ομάδα μαζί με την Μπαρθελόνα είναι ότι πιο εμμετικό μου βγάζει το παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Από τα σπλάχνα της έχουν βγει ο Ντενίλσον, ο Κέρλον κι ο Νειμάρ, ποδοσφαιριστές δηλαδή που για χάρη τους θέλεις να μπεις στην τηλεόραση και να τους κάνεις ένα τάκλιν στα νεφρά μένοντας σίγουρος ότι δε θα ξανασηκωθούν από το έδαφος μια για πάντα. Είναι μια σχολή εντελώς αντίθετη με τα ποδοσφαιρικά μου γούστα. Παρ' όλ' αυτά δε μπορώ να μην αναγνωρίσω τη διαχρονική ανωτερώτητά της απέναντι σε οποιαδήποτε άλλη εθνική του Πλανήτη...



Λες εθνική Βραζιλίας και το μυαλό σου πάει απ' ευθείας σε ντρίπλες, προσποιήσεις, τακουνάκια, τριγωνάκια, σκατουλάκια. Ξεχάστε τα αυτά. Πεθάνανε. Πλέον η ομάδα του Σκολάρι είναι πιο εξευρωπαισμένη από ποτέ. Είναι τόσο πειθαρχημένη αγωνιστικά που θα τη ζήλευαν ακόμα κι οι μετρ του είδους Ιταλοί. Ο Σκολάρι ακολουθεί το δόγμα "ο σκοπός αγιάζει τα μέσα" με αποτέλεσμα η λέξη φανταζί να μοιάζει μόνο μια μακρινή ανάμνηση. Το κατά πόσο κολλάει ο μουστακαλής σε μια φύση επιθετική ομάδα; Όσο κολλούσε και το 2002 θα πουν οι υποστηριχτές του και θα' χουν και δίκιο...


Είναι η 1η φορά στην ιστορία της Βραζιλίας που οι μεσοαμυντικοί της ποδοσφαιριστές είναι αναλογικά καλύτεροι από τους επιθετικούς της. Έχει έναν αξιόλογο τερματοφύλακα, 2 πρωτοκλασσάτα δεξιά μπακ, έναν εξαιρετικό (κυρίως επιτελικά) αριστερό, τον κορυφαίο στόπερ του πλανήτη, έναν άλλον επίσης από τους κορυφαίους κι ένα 6άρι που εμένα προσωπικά μου έχει βγάλει τα μάτια κι ακούει στ' όνομα Παουλίνιο. Αντίθετα μπροστά έχει τον αλλοπρόσαλλο και παντελώς ασταθή παλαιστή Χουλκ, τον εκνευριστικό φρου-φρου κι αρώματα Νειμάρ, τον παρωχημένο Φρεντ, τον αιώνιο δανεικό Ζο και κάποιον Μπέραρντ...


Όλο το στοίχημα είναι πως θα κρατηθεί η ισσοροπία  ανάμεσα στην ώθηση του κόσμου από τη μία και την χαλιναγώγηση της ομάδας απ' τον Σκολάρι από την άλλη. Γιατί δε γίνεται ας πούμε στο Μαρακανά ολόκληρη εθνική Βραζιλίας να περιμένει πίσω από τη σέντρα τον αντίπαλο. Τα μπουκάλια θα πέφτουν σύννεφο απ την κερκίδα. Αυτό βέβαια ποσώς ενδιαφέρει τον Σερ Φελίπε...


Τώρα για το αν είναι το ακλώνιτο φαβορί του Moυντιάλ: Ναι μεν είναι βαρύτατη η φανέλα της, έχει ποιοτικότατο ρόστερ, μεγάλο βάθος στον πάγκο, έμπειρο προπονητή μανούλα σε τέτοιες διοργανώσεις, γίνεται στο σπίτι της, ενώ "πρέπει" να πάει και ψηλά λόγω και των όσων γίνονται έξω από τα γήπεδα της. Άλλωστε ο μάγειρας Μπλάτερ ανέλαβε με τις ευλογίες και τη βοήθεια του προκατόχου του Βραζιλιάνου Αβελάντζε, ενώ διατηρεί κι άριστες σχέσεις μ' αυτή τη μαιμού που ονομάζεται Πελέ. Συνεπώς αν χρειαστεί, το σπρωξιματάκι της θα το πάρει ο Βραζιλιάνος. Όχι το Κουκουλάκειο, δηλαδή το σφαγή στο γόνατο, αλλά το Κασναφέρειο, με το βαμβάκι. Να μην εκτεθούμε και σαν FIFA...


Φαβορί ναι για όλα τα παραπάνω, ακλώνιτο όμως όχι. Δεν έχει την τόσο μεγάλη ποιότητα του παρελθόντος, οι παίχτες της δεν έχουν τη στόφα για ν' ανταποκριθούν στην τεράστια πίεση από τον κόσμο τους, το άγχος τους θα είναι ασύλληπτο, ενώ δεν υπάρχει κι ο πολύ μεγάλος παίχτης που θα πάρει την ομάδα στα δύσκολα. Πάνε οι Ρομάριοι, οι Ριβάλντοι, οι Ρονάλντοι, οι Ροναλντίνιοι, έστω ακόμα-ακόμα οι Κακάδες, μας τελειώσαν...


ΥΓ: 4,00 φράγκα πληρώνουνν οι μπουκ την κατάκτηση του τροπαίου από την Σελεσσάο. Δηλαδή της δίνουν 1/4 πιθανότητες. Αντικειμενικά δίκαιη απόδοση κι εγώ κάπου τόσο θα το κοστολογούσα. Τώρα αν κάτι τέτοιο επαληθευτεί αυτό είναι άλλο θέμα...