Ένα «παπαγαλάκι» που το λένε Μαρία Δαμανάκη

Κάνει και ρίμα με το Δαμανάκη. Λέτε γι’ αυτό να έκανε τη μεγάλη «πατάτα» (λέμε τώρα), η Μαρία με τη γνωστή δήλωσή της «ή θυσίες ή δραχμή».

Την ίδια ώρα που ο Γιώργος εκλιπαρεί για συναίνεση, την ίδια ώρα που οι τροϊκανοί μας τρομοκρατούν με την 5η δόση του δανείου. Την ίδια ώρα που ο Παπακωνσταντίνου λέει «αν δε μας δώσουν τη δόση του Ιουλίου, δεν έχει μισθούς και συντάξεις». Την ίδια ώρα που επιτέλους ξυπνήσαμε και κατεβήκαμε ειρηνικά στις πλατείες να τους πούμε «έως εδώ και μη παρέκει».

Αυτή την ώρα που όλοι μας ζουλάνε, μας τρομάζουν, μας σκοτώνουν κάθε ίχνος ελπίδας, βγαίνει η Μαρία, η παλαιά εκφωνήτρια του Πολυτεχνείου, η παλαιά αγωνίστρια του ΚΚΕ και μετά πρόεδρος του ΣΥΝ και πετάει τη ρουκέτα της « ή θυσίες ή επιστροφή στη δραχμή».

Τυχαίο; Δε νομίζω…

Γιατί αν σου το λέει και η Μαρία αυτό, η γυναίκα της φωτιάς και του αγώνα, η αλώβητη και παρθένα από την πολιτική καμαρίλα, τότε δε σου μένει παρά να σκύψεις το κεφάλι και να σου περάσουν ότι μέτρα γουστάρουν από Βερολίνο μέχρι πάνω το Ρέικιαβικ.

Κρίμα ρε φιλενάδα Μαρία.

Εγώ σε θυμάμαι, εκείνη τη δική μας νύχτα στη φωτιά του Πολυτεχνείου (Νοέμβρης του ’73), να φωνάζεις από το μικρόφωνο του παράνομου σταθμού στη σχολή αρχιτεκτόνων όλο πάθος, πυροδοτώντας τις καρδιές μας « είμαστε ο σταθμός των ελεύθερων αγωνιζόμενων Ελλήνων που δε θα υποκύψουμε ποτέ στη βαρβαρότητα και το φασισμό».

Θα μου πεις ότι από τότε πέρασαν και 38 χρόνια και μεγαλώσαμε ρε φιλενάδα.Και ίσως έχουμε δει τα πράγματα αλλιώς. Αλλά πόσο αλλιώς για να καταλήξουμε τελικά «παπαγαλάκια» της εξουσίας.

Κρίμα ρε Μαρία